Laboratoriumtests spelen een cruciale rol bij het diagnosticeren van een infectie door verschillende monsters, zoals bloed, urine of weefsel, te analyseren om de aanwezigheid en het type infectieus agens te identificeren. Hier zijn enkele veelgebruikte laboratoriumtests die worden gebruikt voor het diagnosticeren van infecties:

1. Volledig bloedbeeld (CBC):

- Een CBC meet de niveaus van verschillende bloedcellen, waaronder rode bloedcellen, witte bloedcellen (WBC's) en bloedplaatjes. Infecties veroorzaken vaak veranderingen in het aantal witte bloedcellen, zoals een toename van het totale aantal witte bloedcellen of veranderingen in specifieke typen witte bloedcellen (neutrofielen, lymfocyten, enz.).

2. Differentiële WBC-telling:

- Deze test biedt een gedetailleerde analyse van verschillende soorten witte bloedcellen, waardoor specifieke patronen kunnen worden geïdentificeerd die verband houden met bepaalde infecties. Een groot aantal neutrofielen kan bijvoorbeeld wijzen op een bacteriële infectie, terwijl een toename van het aantal lymfocyten op een virale infectie kan duiden.

3. Bloedcultuur:

- Bij bloedkweek wordt een bloedmonster afgenomen en in speciale kweekmedia geïncubeerd, zodat bacteriën of schimmels kunnen groeien. Positieve bloedkweken kunnen het specifieke micro-organisme identificeren dat de infectie veroorzaakt.

4. Urinecultuur:

- Er wordt een urinecultuur uitgevoerd om bacteriën of schimmels in de urine op te sporen en te identificeren. Het wordt vaak gebruikt om urineweginfecties (UTI's) te diagnosticeren.

5. Sputumcultuur:

- Sputumcultuur analyseert een monster opgehoest slijm uit de longen om luchtweginfecties, zoals longontsteking of bronchitis, op te sporen.

6. Keelcultuur:

- Een keelkweek wordt gedaan door de achterkant van de keel af te nemen om bacteriën op te sporen, zoals Streptococcus pyogenes (keelontsteking) of Neisseria gonorroe (gonorroe).

7. Ontlastingscultuur:

- Een ontlastingscultuur helpt bij het identificeren van bacteriën of parasieten in de ontlasting, wat helpt bij de diagnose van maag-darminfecties, waaronder voedselvergiftiging en dysenterie.

8. Wondcultuur:

- In gevallen van geïnfecteerde wonden wordt een monster genomen van de wondlocatie om te kweken en het veroorzakende micro-organisme te identificeren.

9. Serologische tests:

- Serologische tests meten de aanwezigheid van antilichamen die door het immuunsysteem worden geproduceerd als reactie op een infectie. Deze tests omvatten enzymgekoppelde immunosorbenttests (ELISA) en immunofluorescentietests (IFA) om specifieke antilichamen tegen bepaalde pathogenen te detecteren.

10. Directe antigeendetectietests:

- Antigeendetectietests identificeren rechtstreeks de aanwezigheid van antigenen, dit zijn moleculen die geassocieerd zijn met specifieke pathogenen. Snelle antigeentests worden vaak gebruikt voor het diagnosticeren van infecties zoals griep, respiratoir syncytieel virus (RSV) en COVID-19.

11. Nucleïnezuuramplificatietests (NAAT's):

- NAAT's, zoals de polymerasekettingreactie (PCR), amplificeren en detecteren de nucleïnezuren (DNA of RNA) van infectieuze agentia, waardoor zeer gevoelige en specifieke detectie van pathogenen mogelijk is. NAAT's worden veel gebruikt voor het diagnosticeren van virale infecties, waaronder HIV, hepatitis en COVID-19.

De specifieke laboratoriumtests die worden aanbevolen voor het diagnosticeren van een infectie zijn afhankelijk van het type en de vermoedelijke bron van de infectie, de symptomen van de patiënt en het klinische oordeel van de zorgverlener.