In de jaren veertig van de negentiende eeuw was cholera een dodelijke ziekte met hoge sterftecijfers. Het totale overlevingspercentage voor cholerapatiënten in de jaren 1840 werd geschat op ongeveer 50%, wat betekent dat ongeveer de helft van degenen die de ziekte opliepen, overleefde. De overlevingskansen varieerden echter afhankelijk van een aantal factoren, waaronder de ernst van de infectie, de leeftijd en algehele gezondheid van het individu, en de beschikbaarheid van medische zorg.

Voor milde gevallen van cholera kan het overlevingspercentage oplopen tot 80%, terwijl voor ernstige gevallen het overlevingspercentage slechts 20% kan zijn. Kinderen en ouderen liepen een groter risico om aan cholera te sterven dan volwassenen, en mensen met een verzwakt immuunsysteem of onderliggende medische aandoeningen liepen ook een groter risico.

Bij gebrek aan effectieve medische behandeling waren de steunpilaren van de cholerabeheersing in de jaren veertig van de negentiende eeuw ondersteunende zorg en vochtvervanging. Patiënten kregen vaak oraal of intraveneus vocht toegediend ter vervanging van het vocht dat verloren was gegaan door diarree en braken. Ze kunnen ook opium of andere medicijnen krijgen om symptomen zoals pijn en diarree te verlichten.

De ontwikkeling van orale rehydratietherapie (ORT) in de jaren zestig bracht een revolutie teweeg in de behandeling van cholera en verbeterde de overlevingskansen aanzienlijk. ORT omvat het vervangen van de vloeistoffen en elektrolyten die verloren zijn gegaan door diarree en braken met behulp van een eenvoudige oplossing van water, zouten en suiker. Deze oplossing kan gemakkelijk oraal worden toegediend en het is aangetoond dat het de sterftecijfers met wel 90% verlaagt.