Monoklonale antilichamen worden gebruikt bij de behandeling van een breed scala aan ziekten, waaronder:

Kanker: Monoklonale antilichamen worden gebruikt voor de behandeling van verschillende vormen van kanker, waaronder non-Hodgkin-lymfoom, leukemie, colorectale kanker, borstkanker en longkanker. Ze werken door zich te richten op specifieke eiwitten op het oppervlak van kankercellen en hun groei te blokkeren of het immuunsysteem te activeren om ze aan te vallen.

Ontstekingsziekten: Monoklonale antilichamen worden gebruikt voor de behandeling van ontstekingsziekten zoals reumatoïde artritis, de ziekte van Crohn, colitis ulcerosa en psoriasis. Ze werken door zich te richten op specifieke eiwitten die betrokken zijn bij het ontstekingsproces en door hun activiteit te blokkeren, waardoor ontstekingen en ziektesymptomen worden verminderd.

Auto-immuunziekten: Monoklonale antilichamen worden gebruikt voor de behandeling van auto-immuunziekten waarbij het immuunsysteem per ongeluk de eigen weefsels van het lichaam aanvalt. Voorbeelden hiervan zijn multiple sclerose, psoriasis en immuuntrombocytopenie. Monoklonale antilichamen werken door zich te richten op en het neutraliseren van specifieke immuuncellen of moleculen die betrokken zijn bij het ziekteproces.

Infecties: Monoklonale antilichamen worden gebruikt om bepaalde virale en bacteriële infecties te voorkomen of te behandelen. Ze worden bijvoorbeeld gebruikt om cytomegalovirus (CMV)-infectie bij transplantatiepatiënten te voorkomen en om ernstige gevallen van COVID-19 te behandelen. Monoklonale antilichamen werken door de ziekteverwekker te neutraliseren, te voorkomen dat deze cellen infecteert of de replicatie ervan blokkeert.

Het is belangrijk op te merken dat het specifieke monoklonale antilichaam dat voor de behandeling wordt gebruikt, afhangt van de ziekte waarop het gericht is. Monoklonale antilichamen worden voortdurend ontwikkeld en bestudeerd voor gebruik bij de behandeling van een verscheidenheid aan ziekten en aandoeningen.