Antilichamen spelen een cruciale rol in de reactie van het lichaam op infecties. Het zijn gespecialiseerde eiwitten die door het immuunsysteem worden geproduceerd en dienen als verdedigingsmechanisme tegen vreemde stoffen zoals bacteriën, virussen en toxines. Hier is een overzicht van hun rol:

Erkenning en binding:

Antilichamen zijn ontworpen om specifieke antigenen te herkennen, dit zijn moleculen op het oppervlak van ziekteverwekkers of vreemde stoffen. Elk antilichaam heeft een unieke bindingsplaats waardoor het zich aan een specifiek antigeen kan hechten. Dit herkennings- en bindingsproces is zeer specifiek, waardoor het immuunsysteem specifieke ziekteverwekkers kan targeten en identificeren.

Neutralisatie:

Zodra antilichamen aan antigenen binden, kunnen ze de ziekteverwekkers neutraliseren door te voorkomen dat ze cellen infecteren. Antilichamen kunnen kritieke plaatsen op het oppervlak van de ziekteverwekker blokkeren, zoals hechtingsplaatsen of enzymen, waardoor deze geen infectie kunnen veroorzaken. Door ziekteverwekkers te neutraliseren, voorkomen antilichamen de verspreiding ervan en verminderen ze het risico op ziekten.

Opsonisatie:

Antilichamen kunnen ziekteverwekkers markeren voor vernietiging door andere componenten van het immuunsysteem, een proces dat bekend staat als opsonisatie. Ze bedekken het oppervlak van ziekteverwekkers, waardoor ze beter herkenbaar zijn voor fagocytische cellen zoals macrofagen en neutrofielen. Deze fagocytische cellen overspoelen en vernietigen vervolgens de met antilichamen gecoate pathogenen.

Aanvullingsactivering:

Antilichamen kunnen het complementsysteem activeren, een cascade van eiwitten die een cruciale rol spelen bij de immuunafweer. Wanneer antilichamen aan antigenen binden, veroorzaken ze de activering van complementeiwitten, wat leidt tot de vorming van membraanaanvalcomplexen. Deze complexen creëren poriën in het celmembraan van de ziekteverwekker en veroorzaken cellyse en vernietiging.

Antilichaamafhankelijke celgemedieerde cytotoxiciteit (ADCC):

Antilichamen kunnen ook het doden van geïnfecteerde cellen bemiddelen via ADCC. In dit proces binden antilichamen zich aan geïnfecteerde cellen en rekruteren ze gespecialiseerde immuuncellen die natuurlijke killercellen (NK-cellen) worden genoemd. NK-cellen herkennen de met antilichamen gecoate geïnfecteerde cellen en geven cytotoxische korrels af die deze vernietigen.

Geheugenreactie:

Wanneer het lichaam voor de eerste keer met een ziekteverwekker in aanraking komt, produceert het immuunsysteem antilichamen om de infectie te bestrijden. Deze antilichamen worden primaire antilichamen genoemd. Bij volgende ontmoetingen met dezelfde ziekteverwekker kan het immuunsysteem echter sneller en robuuster reageren dankzij de productie van geheugenantilichamen. Geheugenantilichamen hebben een lange levensduur en bieden langdurige bescherming tegen specifieke ziekteverwekkers.

Over het algemeen zijn antilichamen essentiële componenten van de immuunrespons van het lichaam op infecties. Ze herkennen en neutraliseren ziekteverwekkers, versterken de vernietiging ervan door andere immuuncellen en zorgen voor langdurige immuniteit door middel van geheugenreacties. Zonder antilichamen zou het lichaam kwetsbaar zijn voor een breed scala aan infecties en ziekten.