De latentieperiode van HIV, ook bekend als het asymptomatische of chronische stadium, verwijst naar de tijd vanaf het moment waarop iemand HIV oploopt tot het moment waarop hij symptomen begint te vertonen of AIDS begint te ontwikkelen (verworven immunodeficiëntiesyndroom). De duur van de latentieperiode kan van persoon tot persoon sterk variëren.

Gemiddeld duurt de latentieperiode van HIV ongeveer 8-10 jaar, maar deze kan variëren van enkele maanden tot tientallen jaren. Sommige mensen kunnen een kortere latentieperiode ervaren, terwijl anderen mogelijk een langere latentieperiode hebben. Verschillende factoren kunnen de lengte van de latentieperiode beïnvloeden, waaronder de algehele gezondheid van een individu, de HIV-stam waarmee hij is geïnfecteerd en de naleving van antiretrovirale therapie (ART) als hij wordt behandeld.

Tijdens de latentieperiode ervaart een geïnfecteerde persoon mogelijk geen merkbare symptomen of heeft hij slechts milde, niet-specifieke symptomen die kunnen worden aangezien voor andere veel voorkomende ziekten. Dit kan het in deze fase lastig maken om HIV te diagnosticeren. Het virus blijft zich echter in het lichaam vermenigvuldigen en verspreiden, waardoor het immuunsysteem geleidelijk wordt verzwakt.

Regelmatig testen en monitoren zijn cruciaal voor de vroege detectie van HIV, zelfs tijdens de latentieperiode. Vroegtijdige diagnose en toegang tot tijdige medische zorg, waaronder ART, kunnen de progressie van de ziekte aanzienlijk vertragen, de immuunfunctie behouden, de ontwikkeling van ernstige complicaties voorkomen en de algehele gezondheidsresultaten voor mensen met hiv verbeteren.