De behandeling van toxoplasmose bij AIDS-patiënten omvat doorgaans een combinatie van medicijnen om de parasiet aan te pakken en verdere complicaties te voorkomen:

1. Antiparasitaire medicijnen:

- Pyrimethamine:dit medicijn wordt vaak gebruikt om toxoplasmose te behandelen. Het werkt door het remmen van een enzym dat nodig is voor de groei en voortplanting van de parasiet.

- Sulfadiazine:Sulfadiazine is een ander antiparasitair geneesmiddel dat in combinatie met pyrimethamine wordt gebruikt. Het verbetert de effectiviteit van pyrimethamine en helpt de ontwikkeling van resistentie tegen geneesmiddelen te voorkomen.

2. Leucovorine (folinezuur):

- Leucovorine wordt samen met pyrimethamine toegediend om het risico op bijwerkingen, met name beenmergsuppressie, te verminderen. Het helpt gezonde cellen te beschermen tegen de mogelijke schadelijke effecten van pyrimethamine.

3. Aanvullende medicijnen:

- In ernstige gevallen of als er complicaties optreden zoals encefalitis, kunnen aanvullende medicijnen nodig zijn. Deze kunnen onder meer corticosteroïden zijn om ontstekingen te verminderen en anticonvulsiva om aanvallen onder controle te houden.

4. Ondersteunende zorg:

- Adequate hydratatie, voeding en ondersteunende zorg zijn van cruciaal belang voor AIDS-patiënten met toxoplasmose. Nauwlettend toezicht houden op hun algehele gezondheid en immuunstatus is essentieel.

Het specifieke behandelingsregime en de dosering kunnen variëren afhankelijk van de toestand van de individuele patiënt, de geneesmiddeltolerantie en de respons op de therapie. Regelmatige vervolgafspraken en laboratoriummonitoring zijn noodzakelijk om de effectiviteit van de behandeling te beoordelen en de medicatie indien nodig aan te passen.