Bij de geboorte missen mensen een significante gezichtsscherpte (scherpte) en kleurwaarneming. Naarmate baby's zich gedurende de eerste paar levensmaanden ontwikkelen, verbetert de visuele perceptie geleidelijk en bereikt uiteindelijk het niveau van volwassenen. Het menselijke visuele systeem is afhankelijk van verschillende soorten fotoreceptorcellen, waaronder staafjes en kegeltjes, om visuele informatie te verwerken. In het menselijk netvlies zijn er twee hoofdtypen kegeltjes:kegeltjes die gevoelig zijn voor licht met een korte golflengte (blauw), licht met een middellange golflengte (groen) en licht met een lange golflengte (rood). Deze kegelcellen stellen ons in staat kleur waar te nemen.

Er zijn meer staafjes dan kegeltjes in het menselijk oog, die gevoeliger zijn bij weinig licht. De kegeltjes zijn echter geconcentreerd in het centrale deel van het netvlies, met name in een gebied dat de macula wordt genoemd, waar het meest gedetailleerde zicht plaatsvindt. Deze concentratie van kegeltjes in de macula geeft aanleiding tot de hoge gezichtsscherpte en kleurperceptie in het centrale deel van ons zicht.

De perifere gebieden van ons zicht hebben, hoewel nuttig bij het waarnemen van beweging, het detecteren van objecten en het bieden van een breed gezichtsveld, minder kegelcellen en een lagere concentratie kleurgevoelige kegeltjes vergeleken met het centrale gebied. Als gevolg hiervan hebben de perifere gebieden van ons zicht een verminderde kleurgevoeligheid, kleurdiscriminatie en kleurnauwkeurigheid. Daarom nemen we objecten en kleuren in de perifere gebieden waar als minder levendig, vervaagd en minder duidelijk dan in het centrale gezichtsgebied. Hoewel we licht en beweging in de perifere gebieden kunnen detecteren, vinden nauwkeurige kleurperceptie en -onderscheiding voornamelijk plaats in het centrale gebied van het gezichtsveld.