Verschillende mechanismen helpen voorkomen dat maagzuur de maag zelf vernietigt:

1. Slijmbarrière:De maagwand wordt beschermd door een dikke laag slijm geproduceerd door gespecialiseerde cellen die slijmhalscellen en oppervlakte-epitheelcellen worden genoemd. Dit slijm vormt een fysieke barrière die de maagwand beschermt tegen direct contact met het zure maagsap.

2. Strakke kruispunten:De epitheelcellen langs de maag hebben nauwe kruispunten, dit zijn gespecialiseerde structuren die een sterke afdichting tussen aangrenzende cellen creëren. Deze nauwe verbindingen voorkomen dat de zure inhoud terugstroomt naar de omliggende weefsels.

3. Bicarbonaatafscheiding:De maag produceert ook bicarbonaationen (HCO3-) via gespecialiseerde cellen die pariëtale cellen worden genoemd. Bicarbonaat helpt maagzuur te neutraliseren en een minder zure omgeving te creëren nabij de epitheelbekleding.

4. Prostaglandinen:Prostaglandinen zijn hormoonachtige stoffen die door de maagwand worden geproduceerd. Ze helpen het slijmvlies te beschermen door de slijmproductie te stimuleren, de bloedstroom te verhogen en de afscheiding van maagzuur te verminderen.

5. Cellulaire vernieuwing:De epitheelcellen van de maagwand ondergaan constante vernieuwing, waarbij nieuwe cellen de oude vervangen. Dit proces helpt de integriteit van de mucosale barrière te behouden en voorkomt de ophoping van beschadigde of verzwakte cellen die kwetsbaar kunnen zijn voor zuurschade.

6. Bloedtoevoer:De maag heeft een overvloedige bloedtoevoer, wat helpt de epitheelcellen te voeden en de maagwand gezond te houden. Een adequate bloedstroom ondersteunt de productie van slijm, bicarbonaat en andere beschermende factoren.

7. pH-regulering:De maag handhaaft normaal gesproken een licht zure omgeving, met een pH die doorgaans varieert van 1,5 tot 3,5. Deze zure pH is noodzakelijk voor een goede spijsvertering, maar voorkomt overmatige schade aan de maagwand.

Samen werken deze mechanismen synergetisch om de maag te beschermen tegen de corrosieve effecten van maagzuur, waardoor deze effectief kan functioneren bij de vertering van voedsel.