De snelheid waarmee de inhoud van de maag naar de dunne darm wordt overgebracht, wordt bepaald door verschillende factoren, waaronder:

1. Maaguitzetting: Het uitrekken van de maagwand veroorzaakt de afgifte van hormonen zoals gastrine, wat de maagafscheiding stimuleert en de tonus van de pylorussfincter verhoogt. Dit voorkomt het voortijdig legen van de maaginhoud in de dunne darm.

2. Verzuring van de maaginhoud: De aanwezigheid van zoutzuur in de maag helpt voedseldeeltjes af te breken en een zure omgeving te creëren. Deze zuurgraad stimuleert de afgifte van gastrine en remt de afgifte van cholecystokinine (CCK), een hormoon dat de samentrekking van de galblaas en de ontspanning van de pylorussfincter bevordert.

3. Neurale reflexen: De nervus vagus speelt een cruciale rol bij het reguleren van de snelheid van maaglediging. Wanneer de maag is opgezwollen of de inhoud zuur wordt, stuurt de nervus vagus signalen naar de hersenen, die op hun beurt de afgifte van maagremmend peptide (GIP) stimuleren. GIP remt de maagmotiliteit en vertraagt ​​de maaglediging.

4. Hormonale regulatie: Het hormoon gastrine stimuleert, zoals hierboven vermeld, de maagafscheiding en verhoogt de tonus van de pylorussfincter. CCK, dat vrijkomt als reactie op de aanwezigheid van vetten en eiwitten in de dunne darm, remt ook de maaglediging. Secretine, een ander hormoon dat door de dunne darm wordt geproduceerd, remt de maaglediging verder en stimuleert de afscheiding van pancreassappen.

5. Motilin: Motiline is een hormoon dat de cyclische samentrekkingen van de maag en dunne darm reguleert. Het bevordert de maaglediging door de frequentie en amplitude van de maagcontracties te verhogen.

Deze factoren werken samen om ervoor te zorgen dat de overdracht van maaginhoud naar de dunne darm wordt gesynchroniseerd met de spijsverteringsprocessen die plaatsvinden in de dunne darm en dat de juiste pH en voedingssamenstelling behouden blijven voor optimale opname.