Het verteringsproces omvat de afbraak van voedsel in eenvoudiger componenten die door het lichaam kunnen worden opgenomen en gebruikt. Het komt voor in het spijsverteringsstelsel, dat uit verschillende organen en structuren bestaat. Hier is een overzicht van het verteringsproces:

1. Inslikken :Dit is de eerste fase waarin voedsel in de mond wordt genomen en gekauwd. Kauwen helpt het voedsel in kleinere stukjes af te breken en vergroot het oppervlak voor een beter contact met spijsverteringsenzymen.

2. Mechanische spijsvertering :In de mond breken de tanden voedsel mechanisch af in kleinere deeltjes door te kauwen. Dit proces wordt ondersteund door de tong, die helpt het voedsel met speeksel te mengen.

3. Speekselamylase :Speeksel, geproduceerd door de speekselklieren, bevat een enzym genaamd speekselamylase. Dit enzym begint de chemische vertering van koolhydraten door complexe koolhydraten af ​​te breken tot eenvoudigere suikers, zoals maltose.

4. Slokdarm :Na het kauwen wordt het voedsel ingeslikt en stroomt het door de slokdarm, een gespierde buis die de mond met de maag verbindt. Peristaltische samentrekkingen van de slokdarmspieren duwen het voedsel naar beneden.

5. Maagfase :Zodra het voedsel de maag bereikt, begint de maagfase van de spijsvertering. De maag scheidt maagsappen af, waaronder zoutzuur en het enzym pepsine. Zoutzuur creëert een zure omgeving die micro-organismen doodt en helpt bij de denaturatie van eiwitten. Pepsine begint de chemische vertering van eiwitten door ze af te breken in kleinere peptiden.

6. Churnen en mixen :De maagspieren trekken samen en ontspannen, waarbij het voedsel wordt gekarnd en gemengd met maagsappen. Dit proces breekt voedseldeeltjes verder af en mengt ze grondig met de enzymen.

7. Pancreasfase :Wanneer voedsel de maag verlaat en de dunne darm binnengaat, begint de pancreasfase van de spijsvertering. De alvleesklier scheidt pancreassap af, dat verschillende enzymen bevat, waaronder pancreasamylase, lipasen en proteasen. Pancreasamylase breekt koolhydraten verder af, terwijl lipasen vetten afbreken tot vetzuren en glycerol. Proteasen, zoals trypsine en chymotrypsine, zetten de vertering van eiwitten voort.

8. Gal :De lever produceert gal, die wordt opgeslagen in de galblaas. Gal helpt bij de vertering en opname van vetten. Het emulgeert vetten en breekt ze af in kleinere druppeltjes waarop lipasen gemakkelijker kunnen reageren.

9. Dunne darm :De dunne darm is de belangrijkste plaats voor de opname van voedingsstoffen. Verschillende spijsverteringsenzymen, waaronder die geproduceerd door de alvleesklier en de darmwand, breken koolhydraten, eiwitten en vetten af ​​tot absorbeerbare moleculen. De binnenwanden van de dunne darm hebben kleine vingerachtige uitsteeksels, villi genaamd, die het oppervlak voor absorptie vergroten.

10. Absorptie :Zodra voedingsstoffen zijn afgebroken tot eenvoudige moleculen, worden ze via de villi in de bloedbaan opgenomen. Koolhydraten worden opgenomen als glucose, eiwitten als aminozuren en vetten als vetzuren en glycerol.

11. Grote darm (dikke darm) :Onverteerd materiaal en water gaan van de dunne darm naar de dikke darm. Gunstige bacteriën in de dikke darm fermenteren bepaalde onverteerbare koolhydraten, waarbij gassen en afvalproducten worden geproduceerd. Uit het resterende afval wordt water opgenomen en uiteindelijk wordt het afval als ontlasting uit het lichaam verdreven.

12. Egestie :De laatste fase van de spijsvertering is de egestie, waarbij vaste afvalproducten via het rectum en de anus uit het lichaam worden verdreven.

Tijdens het spijsverteringsproces helpen verschillende hormonen, waaronder gastrine, cholecystokinine (CCK) en insuline, de afscheiding van spijsverteringssappen te reguleren en de beweging van voedsel door het spijsverteringskanaal te controleren.

Het is belangrijk op te merken dat de specifieke details van de spijsvertering enigszins kunnen variëren, afhankelijk van het soort voedsel dat wordt geconsumeerd, voedingsfactoren en individuele variaties in het spijsverteringsstelsel.