Peristaltiek: Wanneer voedsel de slokdarm binnenkomt, ondergaat het een reeks onwillekeurige spiersamentrekkingen die bekend staan ​​als peristaltiek. Deze golven van spiersamentrekkingen stuwen de voedselbolus naar beneden richting de maag zonder dat er kauwen of verdere fysieke afbraak optreedt in de slokdarm.

Peristaltiek omvat de gecoördineerde beweging van gladde spieren, gerangschikt in cirkelvormige en longitudinale lagen binnen de slokdarmwanden. De cirkelvormige spieren trekken samen achter de voedselbolus, waardoor een hogedrukzone ontstaat die het voedsel naar voren duwt. Tegelijkertijd ontspannen de longitudinale spieren zich om een ​​lagedrukzone vóór het voedsel te creëren, waardoor het gemakkelijk kan bewegen.

Geen chemische of mechanische afbraak: In tegenstelling tot de mondholte, die betrokken is bij de fysieke afbraak van voedsel door middel van kauwen, en de maag, die de chemische vertering initieert, dient de slokdarm voornamelijk als een spierdoorgang. Er worden geen spijsverteringsenzymen of andere chemicaliën in de slokdarm geproduceerd die de voedselsamenstelling kunnen veranderen. Daarom ondergaat voedsel geen significante chemische of mechanische veranderingen terwijl het door de slokdarm gaat.

Zodra de voedselbolus de onderste slokdarmsfincter (LES) bereikt, een ringachtige spier op de kruising van de slokdarm en de maag, ontspant deze zich zodat het voedsel in de maag kan passeren. De LES trekt zich vervolgens weer samen om de achterwaartse stroom van de maaginhoud naar de slokdarm te voorkomen, waardoor de eenrichtingsbeweging van voedsel door het spijsverteringskanaal behouden blijft.