Een monogastrisch spijsverteringssysteem verwijst naar het spijsverteringssysteem dat wordt aangetroffen bij dieren met een maag met één kamer, in tegenstelling tot dieren met een maag met meerdere kamers (herkauwers). Dit type spijsverteringsstelsel wordt vaak aangetroffen bij mensen en andere niet-herkauwende dieren. Hier is een overzicht van hoe een monogastrische spijsvertering werkt:

Inslikken: Het proces begint met de mond, waar voedsel wordt ingenomen. De tanden spelen een cruciale rol bij het kauwen en het afbreken van voedsel in kleinere stukjes, waardoor het oppervlak waarop spijsverteringsenzymen kunnen werken, wordt vergroot. De tong helpt bij het mengen van het voedsel met speeksel, dat enzymen bevat zoals speekselamylase die de eerste afbraak van koolhydraten op gang brengen.

Slokdarm: Het gekauwde voedsel vormt zich tot een bal, een zogenaamde bolus, en reist door de slokdarm via ritmische spiersamentrekkingen die bekend staan ​​als peristaltiek. De slokdarm is een gespierde buis die de mond met de maag verbindt.

Maag: Zodra de bolus de maag bereikt, komt deze in aanraking met maagsappen, die zeer zuur zijn (bevatten zoutzuur) en enzymen bevatten zoals pepsine en maaglipase. De zure omgeving doodt de meeste ingenomen micro-organismen, waardoor een meer steriele omgeving voor de spijsvertering ontstaat. Pepsine breekt eiwitten af ​​tot kleinere peptiden, terwijl maaglipase de afbraak van vetten begint. De maag draait en mengt het voedsel, waardoor het verder wordt afgebroken tot een halfvloeibare substantie die chyme wordt genoemd.

Dunne darm: De chymus beweegt zich vervolgens naar de dunne darm, de belangrijkste plaats voor de opname van voedingsstoffen. De dunne darm is veel langer dan de maag en is verdeeld in drie delen:de twaalfvingerige darm, jejunum en ileum. Wanneer de chyme de twaalfvingerige darm binnengaat, komt het enzymen uit de pancreas en gal uit de lever tegen.

- Pancreasenzymen:De pancreas geeft enzymen zoals amylase, lipase en proteasen af ​​in de dunne darm. Amylase breekt koolhydraten af ​​tot eenvoudige suikers, lipase breekt vetten af ​​tot vetzuren en glycerol, en proteasen breken eiwitten verder af tot aminozuren.

- Gal:Gal, geproduceerd door de lever en opgeslagen in de galblaas, helpt bij de vertering en opname van vetten. Gal emulgeert vetten en breekt ze af in kleinere druppels, waardoor het lipase-enzym efficiënter kan werken.

De binnenwand van de dunne darm is bedekt met kleine vingerachtige uitsteeksels die villi worden genoemd, en elke villus is bekleed met microvilli, waardoor het oppervlak voor absorptie verder wordt vergroot. Hier worden voedingsstoffen zoals suikers, aminozuren en vetzuren via de darmwanden in de bloedbaan opgenomen. Water en elektrolyten worden ook in de dunne darm opgenomen.

Dikke darm: Al het onverteerde materiaal en water komen in de dikke darm (colon) terecht. De belangrijkste functie van de dikke darm is het absorberen van water en elektrolyten, waardoor de halfvaste chymus wordt omgezet in vaste ontlasting. Gunstige bacteriën die zich in de dikke darm bevinden, helpen bepaalde complexe koolhydraten af ​​te breken en vitamines zoals vitamine K en bepaalde B-vitamines te produceren. Het resterende afvalmateriaal wordt in het rectum opgeslagen totdat het via de ontlasting wordt geëlimineerd.

Het monogastrische spijsverteringssysteem breekt en absorbeert voedingsstoffen uit voedsel efficiënt. Het is afhankelijk van mechanische acties zoals kauwen en peristaltiek, gecombineerd met de chemische acties van enzymen en afscheidingen uit verschillende organen, om ingenomen voedsel om te zetten in essentiële voedingsstoffen voor de behoeften van het lichaam.