Gefaciliteerde communicatie (FC) is een controversiële communicatiemethode waarbij een persoon met een ernstige spraakstoornis fysiek wordt ondersteund door een andere persoon (de facilitator) tijdens het typen of het gebruik van andere middelen om te communiceren. Voorstanders van FC beweren dat het individuen die anders niet in staat zijn om te communiceren in staat stelt hun gedachten en ideeën te uiten, terwijl sceptici beweren dat de facilitator onbedoeld de reacties van de persoon kan leiden of beïnvloeden.

Geschiedenis van gefaciliteerde communicatie

FC werd voor het eerst ontwikkeld in de jaren zeventig door Rosemary Crossley, een Australische logopediste, die de techniek gebruikte om kinderen met hersenverlamming te helpen communiceren. In de jaren tachtig werd FC gebruikt bij mensen met andere ernstige spraakstoornissen, zoals autisme en ontwikkelingsstoornissen.

Hoe gefaciliteerde communicatie werkt

Bij FC biedt de facilitator fysieke ondersteuning aan de persoon met een spraakgebrek, zoals het vasthouden van zijn hand of arm, terwijl hij of zij typt of andere middelen gebruikt om te communiceren. De facilitator kan ook verbale aanwijzingen of aanwijzingen geven.

Controverse rond gefaciliteerde communicatie

Er bestaat aanzienlijke controverse rond FC. Sommige onderzoeken hebben aangetoond dat personen met ernstige spraakstoornissen effectief kunnen communiceren met behulp van FC, terwijl andere onderzoeken geen bewijs hebben gevonden dat FC effectief is. Sommige critici beweren ook dat de facilitator onbedoeld de reacties van de persoon kan sturen of beïnvloeden, wat tot valse of misleidende informatie kan leiden.

Conclusie

Het gebruik van FC blijft onderwerp van discussie onder docenten, onderzoekers en families van personen met ernstige spraakstoornissen. Hoewel er enig bewijs is dat de effectiviteit van FC ondersteunt, is er meer onderzoek nodig om de werkelijke effectiviteit van deze communicatiemethode vast te stellen.