Het eerste geregistreerde voorbeeld van een systematische benadering van het benoemen van de botten van het lichaam dateert uit de 2e eeuw, toen de Romeinse arts Galenus een aantal dissecties uitvoerde en namen gaf voor de botten die hij vond. Het werk van Galenus volgde grotendeels de anatomische teksten van de Griekse arts Hippocrates, die in de 5e eeuw voor Christus leefde en enkele botten van het lichaam had beschreven, maar zonder een alomvattend naamgevingssysteem te geven. Het is echter waarschijnlijk dat Galenus de eerste was die veel van de botten die we tegenwoordig gebruiken formeel een naam gaf.

Het werk van Galenus was zeer invloedrijk en zijn anatomische beschrijvingen werden eeuwenlang als gezaghebbend aanvaard. Pas in de Renaissance, toen er een hernieuwde belangstelling voor de menselijke anatomie ontstond, begonnen wetenschappers enkele van Galenus' bevindingen in twijfel te trekken. In de 16e eeuw publiceerde de Belgische anatoom Andreas Vesalius een baanbrekend boek, "De Humani Corporis Fabrica", dat gedetailleerde en nauwkeurige illustraties van het menselijk lichaam bevatte. Vesalius corrigeerde enkele fouten van Galenus en introduceerde enkele nieuwe anatomische termen die nog steeds in gebruik zijn.

Tegenwoordig wordt de naamgeving van botten bepaald door de Internationale Nomenclatuur van Anatomische Termen (INA), een gestandaardiseerde terminologie die door anatomen en medische professionals over de hele wereld wordt gebruikt. De INA werd voor het eerst gepubliceerd in 1895 en wordt regelmatig bijgewerkt om nieuwe wetenschappelijke ontwikkelingen en ontdekkingen weer te geven.