Aanraking wordt waargenomen door gespecialiseerde structuren in de huid die mechanoreceptoren worden genoemd. Deze receptoren zetten mechanische stimuli, zoals druk, trillingen en strekking, om in elektrische signalen die naar de hersenen worden verzonden. Er zijn verschillende soorten mechanoreceptoren, elk gevoelig voor een specifiek type aanrakingssensatie.

1. Meissnerlichaampjes: Deze bevinden zich in de dermale papillen, dit zijn kleine uitsteeksels op het huidoppervlak. De bloedlichaampjes van Meissner zijn verantwoordelijk voor het waarnemen van fijne aanrakingen en textuur.

2. De schijven van Merkel: Deze bevinden zich in de epidermis, de buitenste laag van de huid. De schijven van Merkel zijn betrokken bij het waarnemen van fijne aanrakingen, druk en trillingen.

3. Ruffini-eindes: Deze bevinden zich in de dermis, de huidlaag onder de epidermis. Ruffini-uiteinden zijn gevoelig voor rek en druk van de huid.

4. Vrije zenuwuiteinden: Dit zijn niet-gespecialiseerde zenuwuiteinden die overal in de huid voorkomen. Vrije zenuwuiteinden zijn betrokken bij het waarnemen van pijn, temperatuur en jeuk.

Elk van deze mechanoreceptoren heeft een unieke structuur en functie waardoor het verschillende soorten aanrakingssensaties kan detecteren. De hersenen integreren de signalen van deze receptoren om een ​​alomvattende perceptie van aanraking te creëren.