Type 1 spiervezels (ook bekend als langzame spiertrekkingen ) hebben de meeste mitochondriën omdat ze zijn ontworpen voor duuractiviteiten. Mitochondriën zijn de organellen die verantwoordelijk zijn voor de productie van energie in cellen, en spiervezels van type 1 hebben veel energie nodig om langdurige contracties te ondersteunen.

Type 1-spiervezels hebben een kleinere diameter dan type 2-spiervezels (snelle spiertrekkingen ). Ze bevatten ook meer myoglobine, een eiwit dat zuurstof opslaat. Door de combinatie van deze kenmerken kunnen type 1-spiervezels aëroob ATP (de energievaluta van cellen) genereren, wat een efficiënter proces is dan anaerobe glycolyse.

Anaerobe glycolyse is het proces waarbij glucose wordt afgebroken zonder gebruik te maken van zuurstof. Het is een snellere manier om ATP te genereren, maar het produceert ook melkzuur, wat kan leiden tot spiervermoeidheid. Type 1-spiervezels kunnen spiervermoeidheid voorkomen door aëroob ATP te genereren, dat geen melkzuur produceert.

Door de hoge concentratie mitochondriën in type 1-spiervezels kunnen ze ook sneller herstellen van vermoeidheid. Na een periode van intensieve training kunnen type 1-spiervezels hun ATP-voorraden snel aanvullen en terugkeren naar de normale functie.

Samenvattend hebben type 1-spiervezels de meeste mitochondriën omdat ze zijn ontworpen voor duuractiviteiten. Door de hoge concentratie mitochondriën kunnen ze aëroob ATP genereren, wat een efficiënter proces is dan anaerobe glycolyse en geen melkzuur produceert. Hierdoor kunnen type 1-spiervezels langdurige contracties aanhouden en sneller herstellen van vermoeidheid.