Skeletspieren en hartspier vertonen, hoewel beide soorten spierweefsel, een aantal belangrijke verschillen:

1. Locatie: Skeletspieren zijn vastgemaakt aan botten en maken willekeurige bewegingen mogelijk, zoals lopen, rennen en armbewegingen. Ze worden voornamelijk aangetroffen in ledematen, romp en hoofd. De hartspier daarentegen bevindt zich uitsluitend in het hart en is verantwoordelijk voor het rondpompen van bloed.

2. Structuur: Skeletspiercellen zijn lang, cilindrisch en meerkernig, wat betekent dat ze meerdere kernen bevatten. Ze zien er gestreept uit vanwege de rangschikking van actine- en myosinefilamenten, waardoor ze een gestreept patroon krijgen. Hartspiercellen zijn ook gestreept, maar zijn korter en rechthoekig van vorm. Ze hebben doorgaans één of twee kernen en zijn vertakt, waardoor intercellulaire verbindingen kunnen worden gevormd die geïntercaleerde schijven worden genoemd.

3. Controle: Skeletspieren staan ​​onder vrijwillige controle, wat betekent dat we ze bewust kunnen samentrekken en ontspannen. De hartspier is echter onwillekeurig, wat betekent dat de samentrekkingen ervan niet bewust worden gecontroleerd. Het hartritme wordt gereguleerd door gespecialiseerde hartcellen die bekend staan ​​als pacemakercellen.

4. Contractiemechanisme: Samentrekking van de skeletspieren vindt plaats via het glijdende filamentmechanisme, waarbij actine- en myosinefilamenten langs elkaar glijden. ATP levert de energie voor dit proces. Bij hartspiercontractie is ook het glijdende filamentmechanisme betrokken, maar dit wordt veroorzaakt door de elektrische impulsen die door de pacemakercellen worden gegenereerd.

5. Duur van de contractie: Samentrekkingen van skeletspieren kunnen gedurende verschillende perioden worden volgehouden, afhankelijk van de activiteit. De samentrekkingen van de hartspier zijn echter ritmisch en onvrijwillig. Elke samentrekking duurt een korte duur, waardoor een continue pompwerking van het hart mogelijk is.

6. Vermoeidheid: Skeletspieren kunnen vermoeid raken of uitgeput raken na langdurige activiteit. Dit komt omdat ze afhankelijk zijn van opgeslagen glycogeen als hun primaire energiebron, en zodra het glycogeen op is, neemt de spierfunctie af. De hartspier daarentegen is ontworpen voor continue samentrekking en is relatief resistent tegen vermoeidheid. Het maakt voornamelijk gebruik van vetzuren als energiebron.

Deze verschillen in structuur, controle en functie zorgen ervoor dat skeletspieren en hartspieren hun gespecialiseerde rollen efficiënt kunnen vervullen. Skeletspieren zorgen voor vrijwillige beweging en ondersteuning, terwijl de hartspier bloed door het lichaam pompt, waardoor de continue circulatie wordt gewaarborgd die nodig is voor het leven.