Er zijn verschillende methoden om de longcapaciteit te meten, waaronder:

1. Spirometrie:Spirometrie is een veelgebruikte en veelgebruikte methode om de longcapaciteit te meten. Hierbij wordt in een mondstuk geblazen dat is aangesloten op een spirometer, een apparaat dat het volume en de luchtstroom tijdens het ademen meet. De spirometer registreert de geforceerde vitale capaciteit (FVC), de hoeveelheid lucht die een persoon krachtig kan uitademen na diep ademhalen, en het geforceerde uitademingsvolume in één seconde (FEV1), de hoeveelheid lucht die een persoon kan uitademen. in de eerste seconde van de FVC-manoeuvre. Deze metingen helpen bij het beoordelen van de longfunctie en het opsporen van ademhalingsaandoeningen zoals astma, chronische obstructieve longziekte (COPD) en restrictieve longziekten.

2. Plethysmografie:Plethysmografie is een andere methode die wordt gebruikt om de longcapaciteit te meten. Het gaat om het zitten of staan ​​in een luchtdichte kamer, een lichaamsplethysmograaf genaamd. De luchtdruk in de kamer verandert en de ademhalingsbewegingen van de persoon veroorzaken veranderingen in het volume van de kamer. Deze volumeveranderingen worden gemeten en gebruikt om verschillende longvolumes te berekenen, waaronder de totale longcapaciteit (TLC), die de totale hoeveelheid lucht weergeeft die de longen kunnen vasthouden, en het restvolume (RV), de hoeveelheid lucht die er nog in zit. de longen na een normale uitademing.

3. Longdiffusiecapaciteit:Longdiffusiecapaciteit meet de efficiëntie van de gasuitwisseling in de longen. Het wordt meestal uitgevoerd tijdens spirometrie door de persoon een mengsel van gassen te laten inademen, zoals koolmonoxide of helium, en te meten hoeveel van het gas vanuit de longen in de bloedbaan wordt overgebracht. De longdiffusiecapaciteit helpt bij het beoordelen van de functie van de longblaasjes, de kleine luchtzakjes in de longen waar gasuitwisseling plaatsvindt.

4. Stikstofuitwassing:Stikstofuitwassing is een techniek die wordt gebruikt om het longvolume te meten, met name de functionele restcapaciteit (FRC), de hoeveelheid lucht die in de longen achterblijft na een normale uitademing. Hierbij wordt gedurende een bepaalde periode zuivere zuurstof ingeademd, waarna de uitgeademde adem van de persoon wordt verzameld en geanalyseerd om de snelheid te bepalen waarmee stikstof uit de longen wordt gespoeld.

Deze methoden worden vaak gebruikt bij het testen van de longfunctie om de longcapaciteit te evalueren, ademhalingsaandoeningen te diagnosticeren en de effectiviteit van behandelingen te controleren. De keuze van de methode kan afhangen van verschillende factoren, zoals de gezondheidsstatus van het individu, de specifieke benodigde informatie en de beschikbaarheid van apparatuur.