In de anatomie verwijst adductie naar de beweging van een lichaamsdeel naar de middellijn van het lichaam of, in het geval van de vingers en tenen, naar de centrale as van de hand of voet. Het is het tegenovergestelde van abductie, wat de beweging is van een lichaamsdeel weg van de middellijn of centrale as.

Adductie wordt voornamelijk uitgevoerd door adductoren, die verantwoordelijk zijn voor het dichter bij de middellijn van het lichaam brengen van lichaamsdelen. De adductor magnus-spier in het dijgebied is bijvoorbeeld primair verantwoordelijk voor het adduceren van de dij bij het heupgewricht en trekt deze naar de middellijn van het lichaam.

Hier zijn enkele aanvullende voorbeelden van adductie in het menselijk lichaam:

- Adductie van de arm:hierbij wordt de arm naar binnen bewogen, richting de middellijn van het lichaam. Het wordt voornamelijk uitgevoerd door de latissimus dorsi en pectoralis major-spieren.

- Adductie van de vingers:Dit verwijst naar het dichter bij het midden van de handpalm brengen van de vingers. Het wordt bereikt door de adductor pollicis-spier voor de duim en de lumbricale spieren voor de andere vingers.

- Adductie van de tenen:Op dezelfde manier betekent adductie van de tenen dat ze dichter bij de middellijn van de voet worden gebracht. De adductor hallucis-spier is verantwoordelijk voor het adduceren van de grote teen, terwijl de interossale spieren de andere tenen adducteren.

- Adductie van de stemplooien:In de context van fonatie houdt adductie van de stemplooien in dat ze dichter bij elkaar worden gebracht om geluid te produceren. Deze actie is cruciaal voor normale stemproductie.

Het is vermeldenswaard dat adductie kan optreden in verschillende vlakken en assen in het lichaam, afhankelijk van het specifieke gewricht en de beweging die wordt overwogen. Bovendien omvatten sommige bewegingen een combinatie van adductie en andere soorten bewegingen, zoals flexie of extensie, om een ​​gewenste actie of houding te bereiken.