Om spierbeschadiging tijdens een buikoperatie te minimaliseren, wordt de incisie meestal gemaakt langs de natuurlijke lijnen van de buikspieren, ook wel de lijnen van Langer genoemd. Deze lijnen lopen parallel aan de onderliggende spiervezels, waardoor de chirurg de spiervezels kan scheiden in plaats van er doorheen te snijden. Deze techniek vermindert spiertrauma en vergemakkelijkt een soepeler herstel.

De specifieke locatie van de incisie voor een buikoperatie is afhankelijk van het type procedure dat wordt uitgevoerd. Dit zijn de gebruikelijke incisieplaatsen:

1. Middenlijnincisie: Deze incisie wordt gemaakt langs de middellijn van de buik en loopt verticaal van het borstbeen naar het schaambeen. Het wordt vaak gebruikt voor kijkoperaties, grote orgaanverwijdering en hysterectomieën.

2. Dwarse incisie: Deze incisie wordt horizontaal over de buik gemaakt, net onder de navel. Het wordt vaak gebruikt voor blindedarmoperaties, herniareparaties en bepaalde gynaecologische procedures.

3. Paramediaanse incisie: Deze incisie wordt evenwijdig aan de middellijn gemaakt, maar iets naar één kant. Het wordt vaak gebruikt wanneer de operatie toegang vereist tot de diepere structuren van de buik, terwijl de schade aan de middellijnspieren tot een minimum wordt beperkt.

4. Pfannenstiel-incisie: Deze incisie wordt horizontaal gemaakt, net boven de schaamhaarlijn. Het wordt vaak gebruikt voor keizersneden en bepaalde gynaecologische procedures.

5. Subcostale incisie: Deze incisie wordt gemaakt onder de ribbenkast, net onder het borstbeen. Het wordt gebruikt voor operaties waarbij de bovenbuik betrokken is, zoals het verwijderen van de galblaas of een maagbypass.

6. Laparoscopische incisies: Bij laparoscopische chirurgie worden verschillende kleine incisies in de buik gemaakt om een ​​camera en chirurgische instrumenten in te brengen. Deze incisies zijn doorgaans ongeveer 0,5 tot 1,5 centimeter lang.

De keuze van de incisieplaats wordt door de chirurg gemaakt op basis van de specifieke chirurgische procedure, de anatomie van de patiënt en de noodzaak om spierschade tot een minimum te beperken.