Een buik wordt doorgaans opgeblazen tijdens chirurgische ingrepen via een proces dat insufflatie wordt genoemd, waarbij een gas in de peritoneale holte wordt geïntroduceerd, de ruimte in de buik waarin de organen zich bevinden. Dit opblazen creëert een werkruimte voor de chirurg en verbetert de visualisatie van de organen en structuren in de buik.

Hier is een overzicht van de stappen die betrokken zijn bij het opblazen van de buik tijdens de operatie:

1. Toegang tot stand brengen:

- Er wordt een kleine incisie gemaakt in de buik, meestal vlakbij de navel.

- Een speciale naald, een Veress-naald genaamd, wordt via de incisie in de peritoneale holte ingebracht.

2. Gasinblazen:

- Zodra de Veress-naald correct is geplaatst, wordt deze bevestigd aan een gasbron, zoals kooldioxide (CO2).

- CO2 wordt vervolgens voorzichtig in de buikholte gepompt. De buik begint op te blazen terwijl het gas de holte vult.

3. Laparoscoop inbrengen:

- Terwijl de buik opblaast, ontstaat er een ruimte tussen de buikwand en de organen.

- Een laparoscoop, een kleine camera die aan een lange, dunne buis is bevestigd, wordt vervolgens door de incisie ingebracht.

4. Visualisatie van organen:

- De laparoscoop verzendt beelden van de buikholte naar een monitor in de operatiekamer.

- De chirurg kan de heldere visualisatie van de laparoscoop gebruiken om de organen te onderzoeken en de noodzakelijke chirurgische ingrepen uit te voeren.

5. Druk handhaven:

- Gedurende de hele operatie wordt de druk van het CO2-gas in de buik nauwlettend gevolgd en indien nodig aangepast. Hierdoor blijft de optimale werkruimte voor de chirurg behouden.

6. Deflatie:

- Nadat de chirurgische procedure is voltooid, wordt het CO2-gas geleidelijk uit de buik vrijgegeven via een gecontroleerd leegloopproces.

- De incisies worden vervolgens gesloten en de buik keert terug naar zijn normale toestand.

Abdominale insufflatie is een standaardtechniek die wordt gebruikt bij laparoscopische operaties, waardoor minimaal invasieve procedures mogelijk zijn met verbeterde visualisatie en minder trauma voor de patiënt.