Kunstorganen zijn medische apparaten of implantaten die zijn ontworpen om de functie van een beschadigd, ziek of ontbrekend orgaan te vervangen, ondersteunen of aanvullen. Ze worden gebruikt om de gezondheid en kwaliteit van leven van een persoon te herstellen of te verbeteren.

Er zijn verschillende soorten kunstmatige organen, elk ontwikkeld om specifieke medische aandoeningen of orgaanfalen aan te pakken. Enkele voorbeelden van kunstmatige organen zijn:

1. Kunsthart:Een mechanisch apparaat dat de functie van een ziek of beschadigd hart ondersteunt of vervangt. Het kan tijdelijk worden geïmplanteerd als brug naar transplantatie of als langetermijnoplossing dienen.

2. Kunstnier (dialysemachine):Een apparaat dat wordt gebruikt om afvalproducten en overtollig vocht uit het lichaam te verwijderen wanneer de nieren niet goed functioneren. Dialyse kan worden uitgevoerd door middel van hemodialyse, waarbij het bloed door een externe machine wordt gefilterd, of peritoneale dialyse, waarbij de peritoneale holte als filter wordt gebruikt.

3. Kunstmatige lever:Een apparaat dat de functies van de lever ondersteunt of vervangt, waaronder het verwijderen van gifstoffen, het produceren van gal en het reguleren van de bloedstolling.

4. Kunstmatige alvleesklier:een implanteerbaar apparaat dat automatisch de bloedsuikerspiegel controleert en reguleert bij personen met diabetes. Het kan insuline toedienen wanneer dat nodig is en de toediening opschorten als de niveaus laag zijn.

5. Cochleaire implantaten:elektronische apparaten die een gevoel van geluid geven aan personen met ernstig tot zeer ernstig gehoorverlies. Ze omzeilen de beschadigde delen van het binnenoor en stimuleren direct de gehoorzenuw.

6. Implanteerbare cardioverter-defibrillator (ICD):Een apparaat dat de hartslag bewaakt en elektrische schokken toedient om abnormale hartritmes, zoals ventriculaire tachycardie of fibrillatie, te corrigeren.

Kunstorganen ondergaan uitgebreid onderzoek, ontwikkeling en testen voordat ze worden goedgekeurd voor klinisch gebruik. Ze zijn ontworpen om biocompatibel te zijn, waardoor het risico op afstoting of bijwerkingen van het lichaam tot een minimum wordt beperkt. Het gebruik ervan is echter vaak voorbehouden aan patiënten met gevorderd orgaanfalen of wanneer transplantatie geen haalbare optie is.