De verteller zegt dat hij voorzichtig de planken van het bed verwijderde, het lichaam van de oude man eruit haalde, zijn hoofd afhakte en alles onder de planken verborg voordat hij het bed met ongebruikelijke precisie opnieuw vastspijkerde. De rechercheurs arriveerden uren later, en dankzij de zelfverzekerdheid van de verteller kan hij tijdens het hele onderzoek kalm blijven, zelfs als ze zijn huis en de kelder doorzoeken, in het vertrouwen dat ze niets belastends zullen vinden. De verteller wordt zich er echter van bewust dat een geluid dat steeds luider wordt, in zijn oren galmt en steeds luider wordt. Hij begint te denken dat hij gek wordt, omdat het precies klinkt als een hartslag. Wanhopig roept hij uiteindelijk uit:'Ik geef het toe! Verscheur de planken! Hier, hier! Het is het kloppen van zijn afschuwelijke hart!' Met deze bekentenis komt het verhaal tot een huiveringwekkende conclusie.