De eerste bifocale bril werd eind 18e eeuw in de Verenigde Staten uitgevonden. Ze zijn gemaakt door Benjamin Franklin, een drukker, wetenschapper en staatsman. Franklin was eind zeventig toen hij bifocale brillen uitvond, en hij ontdekte dat hij moeite had om zowel nabije als verre objecten te zien. Hij besloot twee brillen te gebruiken, één om te lezen en één om op afstand te kunnen zien, maar hij vond het lastig om tussen beide te moeten wisselen. Vervolgens kwam hij op het idee om een ​​bril te maken met twee verschillende sterktes:één voor lezen en één voor verafzien.

De bifocale brillen van Franklin bestonden uit twee lenzen die met elkaar waren verbonden door een metalen frame. De bovenste lens was voor het zicht op afstand en de onderste lens was voor lezen. De lenzen waren zo geplaatst dat de leeslens zich voor de pupil bevond als de drager naar beneden keek, en de afstandslens voor de pupil als de drager recht vooruit keek.

Bifocale brillen werden al snel populair en zijn sindsdien nog steeds een van de meest voorkomende soorten corrigerende lenzen. Ze hebben in de loop der jaren enkele veranderingen ondergaan, maar het basisontwerp is hetzelfde gebleven. Moderne bifocale lenzen zijn doorgaans gemaakt van plastic of glas en kunnen worden gecoat met verschillende afwerkingen om hun duurzaamheid en krasbestendigheid te verbeteren.

Bifocale brillen zijn nog steeds een populaire keuze voor mensen die correctie nodig hebben voor zowel dichtbij als veraf zien. Er zijn nu echter andere opties beschikbaar, zoals progressieve lenzen en multifocale contactlenzen. Progressieve lenzen zijn vergelijkbaar met bifocale lenzen, maar ze hebben een geleidelijke overgang tussen de sterktes voor dichtbij en veraf, waardoor de zichtbare lijn die de twee lenzen scheidt bij bifocale lenzen wordt geëlimineerd. Er zijn ook multifocale contactlenzen verkrijgbaar, die correctie bieden voor zicht dichtbij, veraf en op middellange afstand.