In het begin van de 19e eeuw waren er berichten dat arbeiders in asbestmijnen en fabrieken een zeldzame vorm van longkanker ontwikkelden. Het duurde echter tot de 20e eeuw voordat het verband tussen blootstelling aan asbest en mesothelioom definitief werd vastgesteld.

In 1906 publiceerde Dr. Montague Murray uit Londen een artikel waarin hij het geval beschreef van een man die als asbestwever had gewerkt en stierf aan mesothelioom. Dr. Murray suggereerde dat asbestvezels kanker konden veroorzaken, maar zijn bevindingen kregen niet veel aandacht.

In de jaren dertig heeft Dr. W.E. Cooke en Dr. Eric Selikoff voerden een onderzoek uit onder asbestarbeiders in de Verenigde Staten. Ze ontdekten dat asbestwerkers een veel groter risico liepen om mesothelioom te ontwikkelen dan de algemene bevolking. Het onderzoek van Cooke en Selikoff leverde sterk bewijs voor het verband tussen blootstelling aan asbest en mesothelioom.

In de jaren die volgden werd er steeds meer onderzoek gedaan naar asbest en mesothelioom. Dit onderzoek bevestigde dat blootstelling aan asbest de belangrijkste oorzaak van mesothelioom is. Tegenwoordig wordt mesothelioom beschouwd als een ziekte die voorkomen kan worden, en asbest is in veel landen verboden of aan strenge beperkingen onderworpen.