Tagrisso (osimertinib) is een gerichte therapie die wordt gebruikt voor de behandeling van bepaalde soorten niet-kleincellige longkanker (NSCLC). Het werkt door de activiteit te blokkeren van een eiwit dat de epidermale groeifactorreceptor (EGFR) wordt genoemd en dat betrokken is bij de groei en verspreiding van kankercellen.

Tagrisso is specifiek effectief tegen tumoren die een specifieke mutatie in het EGFR-gen hebben. Deze mutatie staat bekend als de T790M-mutatie en wordt aangetroffen bij ongeveer 50% van de patiënten die resistentie ontwikkelen tegen andere op EGFR gerichte therapieën, zoals erlotinib (Tarceva) of gefitinib (Iressa).

Zo werkt Tagrisso:

1. Bindt aan EGFR: Tagrisso bindt zich aan het EGFR-eiwit op het oppervlak van kankercellen.

2. Blokkeert EGFR-signalering: Door zich te binden aan EGFR blokkeert Tagrisso de signaalroutes die verantwoordelijk zijn voor het bevorderen van de groei en deling van kankercellen.

3. Remt de tumorgroei: Door de EGFR-signalering te blokkeren, remt Tagrisso de groei en verspreiding van kankercellen.

4. Induceert apoptose: Tagrisso kan ook apoptose, of geprogrammeerde celdood, in kankercellen veroorzaken.

Tagrisso wordt doorgaans eenmaal daags in de vorm van een tablet ingenomen. Het wordt meestal goed verdragen, met vaak voorkomende bijwerkingen zoals diarree, misselijkheid, braken, huiduitslag en een droge huid.

Tagrisso heeft veelbelovende resultaten laten zien in klinische onderzoeken voor de behandeling van gevorderd NSCLC met de T790M-mutatie. Er is aangetoond dat het effectief is in zowel eerstelijns- als tweedelijnsbehandelingen, en het kan de progressievrije overleving en de algehele overleving aanzienlijk verbeteren.

Het is echter belangrijk op te merken dat Tagrisso geen geneesmiddel is voor longkanker. Het kan helpen de ziekte onder controle te houden en de symptomen te verbeteren, maar het elimineert de kanker niet volledig.