Chemoprofylaxe van tuberculose verwijst naar het preventieve gebruik van medicijnen om het risico op het ontwikkelen van actieve tuberculose (tbc) te verminderen bij personen die zijn blootgesteld aan iemand met tuberculose of die bepaalde risicofactoren hebben voor het ontwikkelen van tuberculose.

Het omvat het nemen van specifieke antibiotica, meestal isoniazide (INH), gedurende een bepaalde periode om de groei van Mycobacterium tuberculosis-bacteriën die mogelijk in het lichaam aanwezig zijn, te doden of te voorkomen. Door de progressie van latente tuberculose-infectie (LTBI) naar actieve tuberculoseziekte te voorkomen, heeft chemoprofylaxe tot doel de totale last van tuberculose te verminderen en verdere overdracht van de bacteriën te voorkomen.

Chemoprofylaxe wordt doorgaans aanbevolen voor personen die nauw contact hebben gehad met iemand waarbij de diagnose actieve tuberculose is gesteld, zoals familieleden of gezondheidswerkers. Het kan ook worden aanbevolen voor personen met bepaalde medische aandoeningen of risicofactoren die hun gevoeligheid voor het ontwikkelen van tuberculose vergroten, zoals:

- HIV-infectie

- Diabetes

- Nierziekte

- Kanker

- Ontvangers van orgaantransplantaties

- Zwangere vrouwen die zijn blootgesteld aan tuberculose

Indien voorgeschreven, zijn de duur en het specifieke regime van chemoprofylaxe afhankelijk van verschillende factoren, waaronder de medische geschiedenis van het individu, mogelijke geneesmiddelinteracties en de prevalentie van tuberculose in de gemeenschap. Regelmatige monitoring en follow-up zijn belangrijk tijdens chemoprofylaxe om de naleving van het medicatieregime te garanderen, bijwerkingen te beheersen en eventuele tekenen van actieve tuberculose te beoordelen.

Door gebruik te maken van chemoprofylaxe kunnen zorgverleners het risico op tuberculose bij personen met een hoog risico actief verminderen en bijdragen aan de preventie en bestrijding van tuberculose op gemeenschapsniveau.