De wettelijke zorgstandaard voor artsen en andere beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg wordt bepaald door de rechtbanken, via een proces dat medische wanpraktijken wordt genoemd. In deze gevallen moet de eiser (de gewonde patiënt of diens familie) bewijzen dat de gedaagde (de arts of andere zorgverlener) er niet in is geslaagd aan de zorgstandaard te voldoen, en dat dit verzuim de verwondingen van de patiënt heeft veroorzaakt.

De zorgstandaard is gebaseerd op wat een redelijk voorzichtige arts of andere zorgverlener in dezelfde situatie zou doen. Dit wordt bepaald door rekening te houden met de volgende factoren:

* De medische geschiedenis van de patiënt

* De huidige symptomen en toestand van de patiënt

* De beschikbare diagnostische tests en behandelingen

* De risico's en voordelen van elke diagnostische test of behandeling

In sommige gevallen kan de zorgstandaard ook worden beïnvloed door medische richtlijnen of protocollen. Deze richtlijnen zijn echter niet juridisch bindend en de rechtbank zal uiteindelijk beslissen wat de zorgstandaard in elk individueel geval is.