Er waren niet genoeg artsen in de Eerste Wereldoorlog. De oorlog stelde een ongekende vraag naar medische diensten, en veel landen waren niet voorbereid om aan de behoefte te voldoen. In sommige gevallen was er een tekort aan gekwalificeerde artsen, terwijl er in andere gevallen eenvoudigweg niet genoeg artsen waren om aan de behoeften van de gewonden te voldoen.

Het tekort aan artsen was bijzonder nijpend in de begindagen van de oorlog. In augustus 1914 beschikte het Britse leger bijvoorbeeld over slechts 2.500 artsen voor ruim 1 miljoen troepen. Dit betekende dat er op elke 400 soldaten slechts één arts was. In andere landen, zoals Frankrijk en Duitsland, was de situatie vergelijkbaar.

Het tekort aan artsen had een aanzienlijke impact op de kwaliteit van de zorg die aan de gewonden werd verleend. In veel gevallen werden gewonde soldaten pas uren of zelfs dagen nadat ze gewond waren geraakt, behandeld. Deze vertraging leidde vaak tot infectie en overlijden.

Het tekort aan artsen maakte het ook moeilijk om aan de vraag naar medische benodigdheden te voldoen. In sommige gevallen waren er simpelweg niet genoeg voorraden beschikbaar om de gewonden te behandelen. Dit leidde tot veel onnodige sterfgevallen.

Het tekort aan artsen in de Eerste Wereldoorlog was een ernstig probleem dat grote gevolgen had voor de oorlog. Het gebrek aan gekwalificeerd medisch personeel leidde tot onnodig lijden en dood.