De geschiedenis van de verpleegkundetheorie gaat terug tot de 19e eeuw, toen Florence Nightingale de basis legde voor de moderne verpleegkunde met haar werk op het gebied van verpleegkundig onderwijs en patiëntenzorg. Andere vroege verpleegtheoretici zijn onder meer:

Dorothea Orem, die de Self-Care Deficit Theory of Nursing ontwikkelde, die zich richt op het vermogen van het individu om zelfzorgactiviteiten uit te voeren.

Imogene King, die de Theory of Goal Attainment ontwikkelde, die het belang benadrukt van het stellen van doelen en het bereiken ervan bij het verlenen van verpleegkundige zorg.

Virginia Henderson, die de Need Theory ontwikkelde, die veertien menselijke basisbehoeften identificeert waaraan verpleegkundigen patiënten kunnen helpen voldoen.

Jean Watson, die de Theory of Human Caring ontwikkelde, die het belang benadrukt van de zorg voor de hele persoon in plaats van alleen de ziekte te behandelen.

Ida Jean Orlando, die de Nursing Process Discipline heeft ontwikkeld, een systematische benadering van verpleegkundige zorg die zich richt op de behoeften en ervaringen van de patiënt.

Hildegard Peplau, die de Interpersonal Relations Theory ontwikkelde, die het belang van verpleegkundige-patiëntrelaties bij het verlenen van verpleegkundige zorg benadrukt.

Deze vroege verpleegtheoretici hebben een belangrijke bijdrage geleverd aan de ontwikkeling van het beroep van verpleegkundige. Hun werk heeft invloed gehad op de manier waarop verpleegkundigen vandaag de dag over verpleegkunde denken en deze beoefenen.