Martha Rogers, een theoreticus en onderzoeker op het gebied van verpleegkunde, definieerde verpleegkunde als "een wetenschap van unitaire mensen". Ze beschouwde individuen als geheel en ondeelbaar, en geloofde dat verpleging ging over het begrijpen en bevorderen van de unieke levenspatronen en gedragingen van elke persoon. Rogers' definitie van verpleegkunde heeft de ontwikkeling van de holistische praktijk en theorie van verpleegkunde beïnvloed.

Rogers geloofde dat mensen meer zijn dan alleen de som der delen, en dat ze als één geheel moeten worden gezien. Ze was ook van mening dat mensen voortdurend veranderen en evolueren, en dat de verpleegkunde zich moet concentreren op het bevorderen van gezondheid en welzijn in plaats van alleen op het behandelen van ziekten.

Rogers' definitie van verpleegkunde is van invloed geweest op de ontwikkeling van de verpleegkundige theorie en praktijk. Het heeft ertoe bijgedragen dat de focus van de verpleegkunde is verschoven van een ziektegerichte naar een persoonsgerichte benadering, en heeft verpleegkundigen aangemoedigd om patiënten als hele mensen te beschouwen, in plaats van slechts als een verzameling symptomen.

Rogers' definitie van verpleegkunde is ook bekritiseerd omdat deze te vaag en abstract is. Sommige verpleegkundigen beweren dat het niet specifiek genoeg is om in de praktijk bruikbaar te zijn, en dat het geen duidelijke richtlijnen biedt voor de manier waarop verpleegkundigen voor patiënten moeten zorgen. Ondanks deze kritiek heeft Rogers' definitie van verpleegkunde een aanzienlijke impact gehad op het beroep en blijft ze een bron van inspiratie voor verpleegkundig onderzoekers en praktijkmensen.