De ICD-10 is ongetwijfeld het meest gebruiksvriendelijke systeem voor de medische praktijk; het biedt beknoptere en gedetailleerdere informatie en is tegelijkertijd sneller en gemakkelijker te gebruiken dan de ICD-9- of CPT-systemen.

De ICD-10-classificatie kan alle ICD-9-procedures vertegenwoordigen en omvat aanvullende, meer specifieke subcategorieën of codes. Bij de ICD-9 is er een beperking op de beschikbare codering voor medische diagnose.

De CPT-codes zijn zeer specifiek en worden gebruikt in verschillende gezondheidszorgomgevingen, waaronder ziekenhuizen, klinieken en privépraktijken. Ze zijn echter ook behoorlijk complex en de codering kan tijdrovend en foutgevoelig zijn.

De ICD-10 is ook efficiënter dan de ICD-9, omdat er minder tekens nodig zijn om dezelfde informatie weer te geven. Bovendien is de ICD-10 gemakkelijker doorzoekbaar en logischer georganiseerd, waardoor het gemakkelijker wordt om de benodigde codes te vinden.

Hoewel de ICD-9 zeker de eenvoudigste van de drie codeermethoden is, is hij ook verouderd en kent hij veel beperkingen. De ICD-9 heeft slechts ongeveer 14.000 codes, terwijl de ICD-10 meer dan 140.000 codes heeft. Dit betekent dat de ICD-9 veel beperkter is in zijn specificiteit en vaak kan leiden tot onnauwkeurige of onvolledige diagnoses.

Het CPT-systeem is ook relatief eenvoudig, maar niet zo uitgebreid als de ICD-10. Het CPT-systeem omvat slechts ongeveer 7.000 codes en is niet zo specifiek als de ICD-10. Dit betekent dat het CPT-systeem ook kan leiden tot onnauwkeurige of onvolledige diagnoses.

Kortom, de ICD-10 is het meest gebruiksvriendelijke en efficiënte systeem voor gebruik in de medische praktijk. Het is specifieker, uitgebreider en gemakkelijker te gebruiken dan de ICD-9- of CPT-systemen.