Het groeperen van uitgaven op basis van diagnose en procedures wordt over het algemeen beschouwd als een nauwkeurigere en effectievere methode voor controleplanning dan zorgsetting. Dit komt omdat diagnoses en procedures specifieker zijn en direct verband houden met de feitelijk verleende diensten, terwijl zorgsettings algemener kunnen zijn en mogelijk niet accuraat de kosten weerspiegelen die gepaard gaan met specifieke ontmoetingen met patiënten.

Hier zijn enkele redenen waarom het groeperen van uitgaven op basis van diagnose en procedures beter is voor controleplanning:

Nauwkeurigheid: Diagnoses en procedures zijn nauwkeuriger en specifieker dan zorginstellingen, waardoor een nauwkeurigere kostentoewijzing mogelijk is. Door uitgaven aan specifieke diagnoses en procedures te koppelen, wordt het eenvoudiger om de kostenfactoren voor verschillende soorten patiëntcontacten te identificeren en te monitoren.

Kostenanalyse: Door uitgaven te groeperen op diagnose en procedures is een gedetailleerde kostenanalyse mogelijk, waardoor gezondheidszorgorganisaties gevallen met hoge kosten, variaties in de kosten voor vergelijkbare procedures en mogelijkheden voor kostenbesparing kunnen identificeren. Door de kosten op diagnose- en procedureniveau te analyseren, kunnen organisaties beter geïnformeerde beslissingen nemen over de toewijzing van middelen en dienstverlening.

Bronnentoewijzing: Diagnoses en procedures bieden een betere basis voor de toewijzing van middelen, omdat ze rechtstreeks verband houden met de geleverde diensten. Door inzicht te krijgen in de kosten die aan specifieke diagnoses en procedures zijn verbonden, kunnen gezondheidszorgorganisaties middelen effectiever inzetten om aan de behoeften van patiënten te voldoen en de kosten te beheersen.

Prestatiemonitoring: Het groeperen van uitgaven op basis van diagnose en procedures vergemakkelijkt prestatiemonitoring en benchmarking. Door de kosten voor vergelijkbare diagnoses en procedures tussen verschillende eenheden, afdelingen of ziekenhuizen te vergelijken, kunnen organisaties gebieden van inefficiëntie, best practices en mogelijkheden voor verbetering identificeren.

Contractonderhandelingen: Diagnoses en procedures worden algemeen erkend en geaccepteerd in de vergoedingssystemen voor gezondheidszorg, waardoor ze nuttig zijn voor contractonderhandelingen met betalers. Door inzicht te krijgen in de kosten die gepaard gaan met specifieke diagnoses en procedures, kunnen organisaties effectiever onderhandelen over passende vergoedingstarieven.

Over het geheel genomen biedt het groeperen van uitgaven op basis van diagnose en procedures gezondheidszorgorganisaties een verfijnder en nauwkeuriger inzicht in hun kostenstructuur, waardoor een betere controleplanning, toewijzing van middelen, prestatiemonitoring en contractonderhandelingen mogelijk wordt. Het is echter essentieel om ervoor te zorgen dat de codering en documentatie van diagnoses en procedures accuraat en consistent zijn om de effectiviteit van deze aanpak te maximaliseren.