De geschiedenis van medische codering gaat terug tot de 19e eeuw, toen de behoefte ontstond aan een gestandaardiseerde manier om patiëntinformatie te documenteren en te communiceren voor verschillende doeleinden, waaronder claimverwerking, kwaliteitsborging en onderzoek.

Vóór de ontwikkeling van medische codering waren patiëntendossiers vaak met de hand geschreven en niet op een consistente manier georganiseerd, waardoor het moeilijk werd om informatie efficiënt en nauwkeurig op te halen. Het gebrek aan standaardisatie maakte het voor verschillende zorgaanbieders en betalers ook een uitdaging om effectief te communiceren.

In het begin van de 20e eeuw werden pogingen ondernomen om gestandaardiseerde coderingssystemen voor medische diagnoses en procedures op te zetten. Een opmerkelijk voorbeeld is de Bertillon-classificatie van doodsoorzaken, ontwikkeld in 1893 door Jacques Bertillon, die een systematische manier bood om doodsoorzaken te classificeren en te coderen.

Het duurde echter tot de jaren zestig voordat er een alomvattend en algemeen aanvaard medisch coderingssysteem ontstond. In de Verenigde Staten ontwikkelde de American Medical Association (AMA) in 1966 de Current Procedural Terminology (CPT) om de codering van medische procedures te standaardiseren. Rond dezelfde tijd ontwikkelde de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) de Internationale Classificatie van Ziekten (ICD) om een ​​gestandaardiseerde manier te bieden voor het classificeren en coderen van ziekten, verwondingen en gerelateerde gezondheidsproblemen.

De ontwikkeling van medische codering valt ook samen met de groei en complexiteit van de gezondheidszorgsector. Naarmate de gezondheidszorg steeds meer gespecialiseerd werd, werd de behoefte aan meer gedetailleerde en uitgebreide coderingssystemen duidelijk. Dit leidde tot de uitbreiding en verfijning van bestaande coderingssystemen, evenals de ontwikkeling van nieuwe coderingssystemen voor specifieke (sub)specialiteiten.

Medische codering heeft ook een cruciale rol gespeeld bij de vooruitgang van gezondheidsinformatietechnologie (HIT) en elektronische medische dossiers (EPD's). Gestandaardiseerde medische codes maken het efficiënt opslaan, ophalen en uitwisselen van patiëntinformatie tussen verschillende gezondheidszorgsystemen en -applicaties mogelijk, waardoor betere communicatie, coördinatie van zorg en besluitvorming mogelijk worden.

Over het geheel genomen werd de ontwikkeling van medische codering gedreven door de behoefte aan grotere efficiëntie, nauwkeurigheid en standaardisatie bij het documenteren en communiceren van patiëntinformatie voor verschillende doeleinden, waaronder facturering, terugbetaling, kwaliteitsverbetering en onderzoek. Het is een essentieel onderdeel geworden van moderne gezondheidszorgsystemen en heeft een aanzienlijke invloed gehad op de levering en het beheer van gezondheidszorgdiensten.