Ja, dat deden ze. De geneeskunde was in de middeleeuwen een divers en evoluerend vakgebied, en artsen waren zeer gerespecteerde leden van de samenleving. Zij waren vaak hoogopgeleid en maakten gebruik van een breed scala aan kennis en vaardigheden om hun patiënten te behandelen.

De vroegmiddeleeuwse geneeskunde was grotendeels gebaseerd op de leringen van de oude Griekse arts Galenus, wiens theorieën eeuwenlang het medische denken domineerden. De Galenische geneeskunde was gebaseerd op de overtuiging dat het menselijk lichaam uit vier lichaamsvochten bestond:bloed, slijm, zwarte gal en gele gal. Men geloofde dat een teveel of tekort aan een of meer van deze lichaamsvochten tot ziekte kon leiden. Galenische artsen gebruikten een verscheidenheid aan behandelingen om het evenwicht van de lichaamsvochten te herstellen, waaronder aderlatingen, zuivering en kruidengeneesmiddelen.

In de 12e eeuw begon er vanuit de Europese universiteiten een nieuwe golf van medische kennis te ontstaan. Deze universiteiten waren centra van leren en speelden een sleutelrol in de ontwikkeling van nieuwe medische ideeën en praktijken. Een van de belangrijkste figuren in de ontwikkeling van de middeleeuwse geneeskunde was de Arabische arts Ibn Sina (in het Westen bekend als Avicenna). Ibn Sina's werk, The Canon of Medicine, werd een van de belangrijkste medische teksten van de Middeleeuwen. Het werd in het Latijn vertaald en werd eeuwenlang als leerboek op Europese universiteiten gebruikt.

De Canon of Medicine was een uitgebreide gids voor de medische praktijk en omvatte alles, van anatomie tot chirurgie tot farmacologie. Het was gebaseerd op de leringen van Galenus, maar bevatte ook nieuwe ideeën en observaties. Ibn Sina beschreef bijvoorbeeld de bloedcirculatie in de longen, wat een grote doorbraak in de medische kennis betekende.

Naast hun medische kennis waren middeleeuwse artsen ook bekwame chirurgen. Ze voerden verschillende operaties uit, waaronder amputaties, staaroperaties en keizersneden. Ze ontwikkelden ook nieuwe chirurgische instrumenten, zoals het scalpel en de forceps.

Ondanks de vooruitgang in de medische kennis en praktijk waren de middeleeuwen nog steeds een tijd van grote ziekten. De gemiddelde levensverwachting was laag en mensen werden vaak getroffen door plagen en andere epidemieën. De doktoren uit de Middeleeuwen waren echter toegewijd aan hun patiënten en leverden een belangrijke bijdrage aan de ontwikkeling van de moderne geneeskunde.