De tijdsduur dat een patiënt aan een beademingsapparaat kan blijven, hangt af van verschillende factoren, waaronder de onderliggende medische aandoening, de algehele gezondheid van de patiënt en de doelstellingen van de medische zorg. Over het algemeen kunnen patiënten die langdurige beademingsondersteuning nodig hebben, op twee manieren worden behandeld:

1. Kortdurende beademing (1-2 weken): Dit is het meest voorkomende scenario, waarbij patiënten gedurende een relatief korte periode beademingsondersteuning krijgen totdat hun onderliggende toestand verbetert. Patiënten met longontsteking of andere acute aandoeningen van de luchtwegen kunnen bijvoorbeeld beademing nodig hebben totdat de infectie is verdwenen.

2. Langdurige ventilatie (weken tot maanden of jaren): Sommige patiënten hebben mogelijk langdurige beademingsondersteuning nodig vanwege chronische of ernstige medische aandoeningen die hun ademhaling beïnvloeden. Dit kunnen voorwaarden zijn zoals:

- Chronische luchtwegaandoeningen (bijv. COPD, cystische fibrose)

- Ernstige neuromusculaire aandoeningen (bijv. spierdystrofie, letsel aan het ruggenmerg)

- Aanhoudende complicaties als gevolg van ernstige ziekten of verwondingen

- Aanhoudende coma of veranderde bewustzijnstoestanden

Bij langdurige beademing worden de toestand en de prognose van de patiënt zorgvuldig geëvalueerd om de beste aanpak te bepalen. De beslissing om door te gaan met beademen wordt genomen in samenwerking met de patiënt (of diens familie), waarbij rekening wordt gehouden met factoren als de kwaliteit van leven, functionele resultaten en de last van langdurige zorg.

Het is belangrijk op te merken dat de beslissing om mechanische ventilatie te verlengen ethische, juridische en persoonlijke overwegingen met zich meebrengt. Regelmatige beoordelingen en gesprekken met het zorgteam van de patiënt zijn essentieel om ervoor te zorgen dat het behandelplan aansluit bij de wensen en waarden van de patiënt.