Legermedici waren tijdens de Tweede Wereldoorlog geen gekwalificeerde artsen, maar eerder medische technici die een gespecialiseerde opleiding in slagveldgeneeskunde hadden gevolgd. Zij waren verantwoordelijk voor het verlenen van eerste hulp aan gewonde soldaten, het stabiliseren van hun toestand en het vervoeren van hen naar medische voorzieningen voor verdere behandeling. Deze medici waren geen artsen en waren niet opgeleid in het diagnosticeren en behandelen van ziekten, maar speelden een cruciale rol bij het redden van levens op het slagveld.

De opleiding voor medici in de Tweede Wereldoorlog varieerde afhankelijk van het land en de militaire tak, maar duurde doorgaans enkele maanden en omvatte onderwerpen als eerste hulp, wondverzorging, spalken, verbandmiddelen en het gebruik van medische apparatuur. Medicijnopleiding omvatte ook instructie in sanitaire voorzieningen, hygiëne en het voorkomen van ziekten.

Sommige medici kregen een aanvullende opleiding en vervulden gespecialiseerde functies, zoals operatiekamertechnici, tandartsassistenten of röntgentechnici. De meerderheid van de medici diende echter als generalisten die medische basiszorg verleenden aan soldaten aan de frontlinie.

Ondanks dat ze geen volledig gekwalificeerde artsen waren, hebben de toewijding en vaardigheid van deze medici talloze levens gered tijdens de Tweede Wereldoorlog en speelden ze een rol van onschatbare waarde in de oorlogsinspanningen.