Zure refluxziekte kan vaak worden gediagnosticeerd door symptomen alleen, maar er zijn ook meer geavanceerde manieren om de diagnose te stellen. Deze diagnostische tests kunnen worden onderverdeeld in drie basiscategorieën: endoscopie, radiologie en pH-bewaking.

Endoscopisch onderzoek

Endoscopie is een minimaal invasieve manier om de binnenkant van het lichaam te onderzoeken met een zeer kleine camera die is ingesloten binnen een lang, dun instrument dat een endoscoop wordt genoemd. De endoscoop wordt in het lichaam gebracht via een natuurlijke lichaamsopening, zoals de mond of neus. De meest uitgevoerde test om gastro-oesofageale refluxziekte (GERD) te diagnosticeren, betreft het gebruik van een endoscoop om de structuren te onderzoeken die mogelijk door zure schade zijn beschadigd.

Transnasale oesofagoscopie, of TNE, is een andere endoscopietechniek die kan worden gebruikt om zowel GERD als laryngofaryngeale refluxziekte (LPRD) te diagnosticeren. Met TNE is een zeer kleine camera ingebed in een ultradun instrument over de breedte van een stuk spaghetti. Dit instrument wordt door de neus ingebracht om de keel, de slokdarm en de bovenkant van de maag te onderzoeken. TNE vereist geen sedatie omdat de gag-reflex minimaal is bij het doorlopen van de neus met zo'n dun instrument.

Tijdens zowel EGD als TNE kunnen kleine weefselmonsters worden verkregen uit de gebieden die worden gevisualiseerd. Deze biopsieën worden vervolgens onder een microscoop door een patholoog onderzocht om de diagnose van zure refluxziekte te helpen stellen en om de mogelijkheid van andere aandoeningen, zoals kanker, uit te sluiten.

Radiologische tests

Er zijn twee Röntgenonderzoeken die kunnen worden gebruikt om zure refluxziekte te onderzoeken: een bariumzwaluw of een gastro-intestinale of GI-reeks. Bij beide examens drinkt de persoon een dikke bariumhoudende witte vloeistof en tijdens en onmiddellijk na het slikken worden röntgenfoto's gemaakt om het pad van barium te volgen. Tijdens een bariumzwaluw - ook wel een esophagram genoemd - wordt de barium gevisualiseerd terwijl deze door de slokdarm van de keel naar de maag reist. Tijdens een hogere GI-serie wordt de barium door de slokdarm en de maag naar de dunne darm gevolgd.

Hoewel deze röntgenonderzoeken GERD helpen diagnosticeren als barium terugvloeit vanuit de maag naar de slokdarm, mensen met GERD heeft niet altijd reflux. Daarom kan tijdens de onderzoeken geen reflux worden waargenomen. Deze tests kunnen echter andere belangrijke informatie opleveren, zoals of er blokkades of vernauwingsgebieden in de slokdarm zijn, wat te wijten kan zijn aan GERD of andere aandoeningen.

Esophageal pH- en impedantiemonitoring

pH testen niveaus zijn de enige manier om direct te bepalen of zuur wordt teruggevloeid in de slokdarm. Er zijn twee technieken beschikbaar: een katheter-gebaseerd slokdarm pH-bewakingssysteem en een draadloze techniek. De op katheters gebaseerde techniek is een 24-uurs test waarbij een katheter via de neus in het onderste deel van de slokdarm wordt geplaatst. Het ene uiteinde van de katheter blijft in de slokdarm en het andere uiteinde blijft buiten de neus, waar het 24 uur lang met een dunne draad aan een klein opname-apparaat wordt bevestigd. Voor deze periode van 24 uur houdt het individu een dagboek bij van maaltijden en symptomen, terwijl het apparaat continu de pH-waarden in de slokdarm meet.

De draadloze techniek houdt een registratie van 48 uur van blootstelling aan esofagale zuren in. Tijdens de endoscopie wordt een kleine zuurgevoelige capsule ingebracht en op zijn plaats geklemd in het onderste deel van de slokdarm. Metingen worden vervolgens doorgestuurd naar een klein opnameapparaat dat om de taille wordt gedragen. De voordelen van het draadloze systeem zijn dat het comfortabeler is, en omdat er geen katheter uit de neus komt, is het gemakkelijker voor de persoon om zijn routinewerkzaamheden uit te voeren. Bovendien geeft het een langere en meer accurate weergave van de blootstelling aan slokdarmzuur.

Hoewel systemen op basis van katheters de nadelen hebben dat ze enigszins ongemakkelijk zijn en het uiterlijk van de persoon beïnvloeden, hebben ze het voordeel dat het mogelijk is om impedantietests uit te voeren op hetzelfde moment als pH-testen. Impedantiesystemen hebben zowel pH- als impedantiesensoren op de katheter, die de detectie van niet alleen zure reflux uit de maag mogelijk maken, maar ook de reflux van niet-zure stoffen, zoals galzuur uit de twaalfvingerige darm. Hoewel minder vaak voorkomend dan zure reflux, kan galzure reflux ook GERD produceren, met een ontsteking van de slokdarm.

Omdat impedantie-pH-monitoring het vermogen heeft om reflux van verschillende soorten stoffen te detecteren, is het nauwkeuriger dan pH alleen testen voor het detecteren van gastro-oesofageale reflux. Het is een ideale test voor iemand die nog steeds symptomen heeft, ondanks medicijnen tegen zure reflux. Deze individuen hebben vaak episodes van slechts zwak zure terugvloeiing, die het best worden gedetecteerd door de pH-impedantiemethode.

Pharyngeal pH Monitoring

Op dezelfde manier als esophageale pH-bewaking kan worden gebruikt om slokdarmzuur te beoordelen blootstelling, pH-monitoring kan ook worden gebruikt om de aanwezigheid van zuur in de keelholte of keel te detecteren. Faryngeale pH-bewaking is een op katheters gebaseerd systeem waarbij een dunne draad met pH-sensoren via de neus in de keel wordt geplaatst en gedurende een periode van 24 uur pH-waarden worden geregistreerd en doorgegeven aan een opnameapparaat dat om de taille wordt gedragen. Faryngeale pH-bewaking wordt gebruikt om LPRD te diagnosticeren, hoewel er onder deskundigen controverse bestaat over wat wordt beschouwd als een abnormaal aantal zure refluxafleveringen in de keel.

, , ] ]