Reumatoïde artritis (RA) is een auto-immuunziekte die verlammende pijn en misvormingen van de gewrichten veroorzaakt. Hoewel er geen remedie voor de ziekten bestaat, zijn medicijnen die de symptomen verlichten beschikbaar. Tegenwoordig worden er meer medicijnen intraveneus toegediend om reumatoïde artritis te behandelen. Hoewel er veel voordelen zijn voor de medicijnen, brengen ze ook hun eigen reeks bijwerkingen; sommige hiervan kunnen ernstig zijn.

Corticosteroïden

Corticosteroïden verminderen ontsteking. In ernstige gevallen van RA die niet op de standaardbehandeling hebben gereageerd, kunnen corticosteroïden intraveneus worden gegeven om zwelling en pijn in de gewrichten te verminderen. Corticosteroïden hebben talrijke ongewenste bijwerkingen, van een toename van botverlies tot de mogelijkheid van steroïde-geïnduceerde psychose. Andere bijwerkingen zijn zweren in het maagdarmkanaal, dunner worden van de huid, gewichtstoename, ernstige infectie door onderdrukking van het immuunsysteem en cataractvorming.

Orencia

Orencia vermindert RA-symptomen doordat het de activering van T-cellen verstoort, ontsteking verhogen. Orencia wordt eenmaal daags gedurende 30 minuten tot een uur toegediend, na een aanvankelijk oplaaddosis-programma van doses aan het begin, na twee weken en na vier weken. Het duurt maximaal drie maanden voordat een positief antwoord te zien is. Omdat Orencia de reactie van het immuunsysteem vermindert, zijn opportunistische infecties en maligniteiten mogelijke bijwerkingen. Ademhalingsproblemen, zoals pneumonie, kunnen ook voorkomen. Infusiereacties, zoals koorts, koude rillingen, tremoren, hoofdpijn en misselijkheid, kunnen voorkomen, maar zijn meestal mild. Volgens de Universiteit van Maryland Medical Center mogen Orencia en Rituxan alleen worden gebruikt bij mensen met een matige of ernstige ziekte die niet zijn geholpen door andere medicijnen.

Remicade

Remicade bindt met tumor necrosefactor (TNF ), een stof produceert door witte bloedcellen die ontstekingen induceren. Grote hoeveelheden TNF worden aangetroffen in reumatoïde gewrichten. Remicade wordt intraveneus toegediend gedurende twee uur, beginnend met een dosis bij aanvang, één op twee weken, daarna zes weken en vervolgens acht weken daarna, volgens de Johns Hopkins Arthritis Centre-website. Ernstige opportunistische infecties, waaronder tuberculose, kunnen voorkomen bij mensen die Remicade krijgen. Levertoxiciteit en beenmergsuppressie zijn potentiële bijwerkingen. Infusies, zoals pijn in het lichaam, koorts, rillingen en hoofdpijn, kunnen ook voorkomen. Mensen met congestief hartfalen kunnen Remicade niet gebruiken, volgens de New York University Medical Center School of Medicine. Mensen die het medicijn krijgen, mogen geen levende vaccins krijgen zoals Duitse mazelen, waterpokken en polio.

Rituxan

Rituxan vermindert ontsteking door binding aan B-cellen, belangrijk bij de activering van immuunreacties en verwijdert ze circulatie. Resultaten kunnen maximaal drie maanden na een infusie niet worden gezien. Eén infusie kan echter de symptomen verminderen gedurende zes maanden tot twee jaar. Rituxan wordt intraveneus toegediend gedurende drie tot vier uur. Twee doses worden toegediend, twee weken uit elkaar; het geneesmiddel kan dan om de zes maanden of langer worden gegeven, als de symptomen nog onder controle zijn.

Infecties, inclusief reactivering van virussen, zoals hepatitis B, kunnen na de infusie optreden. Het risico op kanker kan worden verhoogd, aldus de Merck Manual-website. Infusiereacties, inclusief netelroos, moeilijk ademhalen, koorts, lage of hoge bloeddruk, rugpijn, jeuk en zwelling, kunnen ernstig zijn. Corticosteroïden worden meestal samen met Rituxan intraveneus toegediend. Zeldzame maar dodelijke virussen, zoals progressieve multifocale leuko-encefalopathie (PML), een herseninfectie, zijn opgetreden bij mensen die het medicijn kregen, meldt het Ohio State University Medical Center.

, , ] ]