Vóór het begin van de 20e eeuw werden parels verkregen door vrije duikers die handmatig naar de diepte van een waterlichaam zwommen om oesters op te halen die vervolgens werden geopend en doorzocht voor de stenen. Hoewel parelduiken grotendeels achterhaald is, duiken mensen recreatief en duiken ze op zoek naar parels. Parelduiken kan gevaarlijk zijn; in bepaalde gevallen kan het zelfs dodelijk zijn.

Verdrinking te wijten aan Deep Water Blackout

Verdrinken is altijd een gevaar bij zwemmen en duiken. Voor parelduikers kwam verdrinking echter meestal voort als gevolg van diepe wateronverdamping, een aandoening veroorzaakt door cerebrale hypoxie die ontstaat wanneer een duiker opduikt vanaf een diepe duik (meestal duikt hij meer dan 30 voet). Bij een diepe verduistering van het water, verliest de zwemmer het bewustzijn als ze het wateroppervlak naderen of breken. Als de duiker niet snel weer bij bewustzijn komt, kan de dood door verdrinking het gevolg zijn. Omdat parelduikers meestal grote afstanden onder water aflegden om de parels op te halen, waren ze vooral in gevaar voor diepe waterverdamping.

Decompressieziekte

Decompressieziekte is een ander veel voorkomend risico voor parelduikers en andere diepzeeduikers. . Hyperbare Medische Samenleving (UHMS), als een persoon duikt, lossen zuurstof en stikstof op in de lichaamsweefsels van de persoon. Overtollige stikstof kan bellen vormen die vast kunnen komen te zitten in de longen van de duiker wanneer de duiker terugkeert naar het oppervlak. Als deze bubbels de bloedbaan bereiken, kan een persoon een embolie krijgen die resulteert in tal van symptomen zoals pijn, duizeligheid, gehoorverlies, verlamming en bewusteloosheid. Parelduikers die te snel naar de oppervlakte terugkeerden, waardoor het lichaam niet de kans kreeg om de gasbellen veilig te verspreiden, ervoeren decompressieziekte.

Hypothermie

Parelduikers op zoek naar parels in koud water liepen het risico van hypothermie. Hypothermie wordt veroorzaakt wanneer de lichaamstemperatuur onder een bepaald niveau daalt. Symptomen zijn onder meer schudden en blauwe huid, hoge bloeddruk, onduidelijke spraak en geheugenverlies. Op extreme niveaus (wanneer de lichaamstemperatuur daalt tot onder 80 graden Fahrenheit), kan de duiker het bewustzijn verliezen, de hersenen permanent beschadigen of een hartaanval krijgen.

Gevaarlijke wezens en milieurisico's

Parelduikers liepen het risico van het tegenkomen van vijandige zeedieren zoals kwallen, bepaalde octopussen, haaien en giftige vissen. Een duiker kon niet heel gemakkelijk onder water zien (zelfs bij het gebruik van een masker en snorkel) en soms zou hij een hand op een gevaarlijk zeedier leggen, zoals een giftige zeeanemoon. Bovendien was het eenvoudig om in een rotsachtig gebied te duiken. De duiker kan snijwonden of kneuzingen krijgen door per ongeluk in de rotsen te zwemmen.