Het menselijk lichaam bestaat grotendeels uit water. Per gewicht is ongeveer 60 procent van het lichaam water en het is gescheiden in verschillende compartimenten. Elektrolyten, die geladen mineralen zijn, spelen een vitale rol bij het bepalen van het totale vocht in het lichaam en de individuele compartimenten. Veel ziekten hebben een component van vochtonbalans en er zijn methoden beschikbaar om het vloeistofniveau te verhogen of te verlagen. De diagnose en behandeling van ziekten dient alleen te worden uitgevoerd door een professionele zorgverlener.

Lichaamscompartimenten

De totale hoeveelheid water in het menselijk lichaam is verdeeld in intracellulaire vloeistof, de vloeistof die in de cellen wordt aangetroffen, en extracellulaire vloeistof, die buiten cellen wordt gevonden. Intracellulaire vloeistoffen vormen twee derde van het totale lichaamswater, en extracellulaire vloeistoffen vormen een derde deel, dus het grootste deel van de vloeistof bevindt zich in cellen. De extracellulaire vloeistof is ook verdeeld in verschillende compartimenten. Ongeveer driekwart van de extracellulaire vloeistof is bekend als interstitiële vloeistof. Dit is de vloeistof die cellen en weefsels omringt maar niet circuleert. Ongeveer een vierde van de extracellulaire vloeistof wordt gevonden in het bloed. De kleine hoeveelheid resterende vocht in het lichaam wordt gevonden buiten deze compartimenten, zoals rond de hersenen en het ruggenmerg en in het spijsverteringskanaal, volgens Linda S. Costanzo in haar boek "Physiology."

Determinants of Body Fluid

In de gezondheid heeft het lichaam een ​​bepaald punt van vochtbalans dat het strak reguleert. Elektrolyten zoals natrium dragen een elektrische lading die water aantrekt. Als zodanig is elektrolytregulering een integraal onderdeel van de vochtbalans. Eiwitten dragen ook een elektrische lading, en hun niveaus in het bloed en interstitiële vloeistof bepalen ook de vochtbalans. Hormonen die vrijkomen door het zenuwstelsel, de bijnieren, nieren en andere organen signaleren het lichaam om vloeistoffen en elektrolyten te sparen of te verdrijven. Als de bloeddruk bijvoorbeeld laag is, geven de nieren een hormoon af dat renine wordt genoemd. Renin leidt tot de productie van angiotensine I in het bloed. Angiotensine I wordt omgezet in angiotensine II in de longen. Dit hormoon verhoogt de bloeddruk door de bloedvaten te verkleinen. Het stimuleert ook de afgifte van het hormoon aldosteron uit de nieren. Zowel aldosteron als angiotensine II stimuleren de nieren om natrium en vocht te sparen, waardoor de bloeddruk stijgt, legt Costanzo uit.

Ziekten van lichaamsvloeistof

Ziekten van de nieren gaan vaak gepaard met vochtonevenwichtigheden. Als de nieren volledig worden gesloten, kunnen ze het lichaam niet via de urine wegwerken en zal het zich ophopen. Als de bloedvaten in de nieren beschadigd zijn, kunnen ze eiwit in de urine lekken. Hierdoor kan vloeistof uit de bloedvaten in de weefsels lekken. Evenzo kan de lever bij leveraandoeningen geen bloedeiwitten aanmaken, waardoor vloeistof in de weefsels lekt. Sommige soorten hartziekten worden ook geassocieerd met vochtonevenwichtigheden. Hersenen en hormonale stoornissen kunnen ook de vloeistofniveaus beïnvloeden, net als trauma's met bloedverlies.

Afnemende en toenemende lichaamsvloeistof

Er zijn veel medische opties beschikbaar om lichaamsvloeistoffen te verminderen en te verhogen. Afname van lichaamsvloeistof houdt vaak verband met het beperken van de vochtinname in het dieet en het innemen van geneesmiddelen die diuretica worden genoemd. Deze geneesmiddelen werken op de nieren om de urineproductie te verhogen. Dialyse omvat het gebruik van een machine om het bloed te filteren en de samenstelling en het vochtgehalte ervan te wijzigen, zoals een kunstnier. Het verhogen van lichaamsvloeistof kan intraveneus toedienen van vloeistoffen of bloedproducten zijn. Hoewel dit soort methoden de vochtbalans kan verbeteren, is de meest actieve aanpak om de onderliggende oorzaak zo veel mogelijk te verlichten.