Tot de jaren zestig waren huisartsen in de Verenigde Staten huisartsen of specialisten. In 1969 werd een nieuw medisch specialisme, bekend als 'huisartsenpraktijk', opgericht onder toezicht van het American Board of Family Medicine. Huisartsen hadden een grootvader in deze specialiteit en de term 'huisarts' verving grotendeels 'huisarts'. In 1995 werd de Amerikaanse Raad van Huisartsenpraktijk echter opgericht om huisartsen als afzonderlijk en verschillend van huisartsen te herstellen.

Verschillen

Zowel familie als huisartsen voltooien een medische school om hun doctoraat te behalen . Afgestudeerden van de medische school die kiezen voor gezinsgeneeskunde gaan een 3-jarig residentieprogramma volgen dat is goedgekeurd door de American Board of Family Practice. Huisartsgeneeskundigen worden als specialisten beschouwd. Huisartsen maken een algemene praktijkopleiding af die wordt aangeboden door het American College of General Medicine na het voltooien van de medische school. Het programma duurt meestal 3 tot 7 jaar om te voltooien. Huisartsen beschouwen hun lichaam van kennis en praktijk van de geneeskunde gescheiden en onderscheiden van dat van huisartsen. Huisartsen beschouwen zichzelf niet als specialisten.

Overeenkomsten

Beoefenaars van huisartsen en huisartsen zijn artsen in de eerstelijns gezondheidszorg, wat betekent dat ze mensen van alle leeftijden behandelen met verschillende medische aandoeningen. Als eerstelijnsartsen zorgen familie en huisartsen voor patiënten met ziekten op korte en lange termijn. Wanneer de toestand van een patiënt behandeling vereist buiten de gebruikelijke praktijk van familie- of algemene geneeskunde, wordt een specialist doorgaans geraadpleegd en werkt hij samen met zowel de patiënt als de huisarts.