Wanneer diabetes onbehandeld blijft, kunnen de cellen onvoldoende hoeveelheden glucose of bloedsuikerspiegel uit de bloedbaan opnemen om de energie te produceren die ze nodig hebben. Dus hoopt glucose zich op in de bloedbaan. Deze metabolische toestand kan electrolytenonevenwichtigheden in spiercellen veroorzaken en zenuwcellen beschadigen. Elektrolyt-onevenwichtigheden in spiercellen en schade aan zenuwcellen kunnen aanleiding geven tot spierkrampen. Aangezien suiker de bloedsuikerspiegel radicaal verhoogt, kan het consumeren ervan indirect bijdragen aan kramp.

Diabetes

De twee meest voorkomende vormen van diabetes zijn type 1- en type 2-diabetes. Bij type 1 diabetes produceert de pancreas onvoldoende hoeveelheden insuline, een hormoon dat de cellen signaleert wanneer glucose in de bloedbaan aanwezig is. Bij type 2-diabetes produceert de pancreas voldoende insuline, maar de insulinereceptoren op de celoppervlakken geven geen signaal aan de cellen wanneer glucose beschikbaar is. Dagelijkse insuline-injecties vóór de maaltijd kunnen helpen om type 1 diabetes onder controle te krijgen. Dieet-, lichaamsbeweging- en bloedglucosemiddelen worden gebruikt voor de behandeling van diabetes type 2.

Bij diabetes gaat het niet en als u suiker of andere koolhydraten gebruikt, blijven de bloedglucosespiegels op een hoog niveau. In een poging om van de bloedglucose af te komen, scheidt het lichaam glucose in de urine af. De cellen hebben echter nog steeds energie nodig, dus het lichaam begint zijn eigen spier- en vetweefsel af te breken om energie voor de cellen te leveren. Aminozuren, de belangrijkste componenten van spierweefsel en vetzuren, de belangrijkste componenten van vetweefsel, kunnen cellen binnenkomen zonder insuline, hetzij door diffusie van het celmembraan, hetzij door transporters. Eenmaal in de cellen kunnen de cellen deze componenten gebruiken om energie te produceren.

Elektrolyten-onbalans

Spierweefsel is rijk aan elektrolyten zoals calcium, magnesium, kalium, natrium en chloride. De samentrekking en ontspanning van spieren hangt af van de juiste uitwisseling van elektrolyten over celmembranen. Wanneer uw lichaam zich op zijn eigen spierweefsel bevindt, dalen de elektrolyteniveaus. Lage elektrolyt niveaus kunnen ervoor zorgen dat spieren samentrekken zonder te ontspannen. Dit wordt ervaren als kramp.

Zenuwbeschadiging

De meeste cellen van het lichaam kunnen glucose alleen in de aanwezigheid van insuline opnemen. De cellen van het netvlies, de nieren en het zenuwweefsel hebben echter geen glucose nodig om glucose in te voeren. Wanneer de bloedglucose hoog is, gebruiken deze cellen een deel van de glucose die hen als energie binnengaat en zet de rest om in een suikerachtige substantie die sorbitol wordt genoemd. Sorbitol kan het celmembraan niet passeren. Wanneer het zich ophoopt in de cellen, veroorzaakt het celschade. Schade aan de zenuwcellen kan leiden tot tintelingen, gevoelloosheid of krampen in handen en voeten.