Een aantal grassoorten behoren tot het geslacht Distichlis, waaronder D. spicata, gewoonlijk ook wel saltgrass genoemd, en D. palmeri, een zeldzaam type dat het zoutgras van Palmer wordt genoemd. Deze grove grassen zijn taai, winterhard en, collectief, vrij wijdverspreid in Noord-Amerika. Ze zijn al eeuwenlang door de mens gebruikt als voedselbron in sommige gebieden en worden soms op de markt gebracht als een gezonder alternatief voor sommige huisgemaakte granen.

Tip

Een portie Saltgrass heeft naar verluidt 800 calorieën, volgens de voedingsfeiten van livestrong.com.

Zouttolerantie

Zoutgrassen kunnen in sommige gebieden van voedingswaarde zijn voor mensen, dieren in het wild en vee vanwege hun vermogen om te groeien in barre, zoute omstandigheden - vandaar hun gemeenschappelijke naam. Het bezit van gespecialiseerde klieren voor de uitscheiding van zouten, zoutgras kan groeien in vrij zoute gronden, hoewel het zich in de zoutste extremen kan manifesteren als een lage, dwergachtige, klonterende vorm. Echte zoutgras groeit van moerassen langs de Atlantische kust tot kwelders aan de kust van de Noordwestkust.

Voedingswaarde

In een technisch profiel van de plant, gewoonlijk zoutgras, Dictichlis spicita, vermeldt de US Forest Service het als redelijk rijk aan eiwitten. De review citeerde studies zoals een in Noord-Dakota die een ruwe eiwitwaarde van ongeveer 8 procent voor bloeiende zoutgras groeit in een prairie-omgeving aan het begin van augustus. Een ander onderzoek toonde een afname van 15 pecent tot 5 procent ruw proteïnegehalte aan in Utah zoutgrassen tussen begin april tot eind juli. Een enquête van estuaria-moerassen in St. Louis Bay, Mississippi, suggereerde dat de gemiddelde calorische waarde relatief constant bleef gedurende de levensstadia van het zoutgras, van kiemen tot ontbinding.

Ethnobotanie

Inheemse Amerikanen hebben zoutgras gebruikt in een aantal gebieden. Bijvoorbeeld, de Cocopah-indianen oogstten traditioneel Palmer's zoutgras, Distichlis palmeri, in de delta van de Colorado-rivier als voedsel. Zoals beschreven in het boek van 1992, "The Plight and Promise of Arid Land Agriculture" door C.W. Hinman en J.W. Hinman, een record uit 1885 van Edward Palmer, suggereerde dat het oogstgebied ongeveer 40.000 tot 50.000 hectare in een estuarium was. Sommige Californische indianen zagen ook zoutgras als een bron van voedsel: de Forest Service merkt op dat zowel de Chumash als de Temalpakh zout als specerij van de plant hebben afgeleid.

Wheat Substitute

Bedrijven zijn begonnen met het vermarkten van cultivars van Palmer's zoutgras als alternatief voor tarwe. In 'The Plight and Promise of Arid Land Agriculture', noteren Hinman en Hinman de commerciële variëteit NyPa WildWheat is rijk aan vezels, zemelen en essentiële aminozuren en mist gluten, vaak een allergeen. Ook niet veel in het bewijs in WildWheat, volgens de auteurs, is de verbinding genaamd fytaten, die kunnen voorkomen dat sommige voedingsstoffen worden gebruikt door het lichaam.

Animal Forage

Zoutgrassen spelen een belangrijke ecologische rol in hun enorme reikwijdte, en worden vaak gebruikt als voedselbronnen door wilde dieren. Eenden in de Channeled Scablands van het deel van Washington van het Columbia-plateau bijvoorbeeld, voeden zich vaak met zoutgrassen in afgelegen moerassen. Pronghorn feest op zoutgraszaden. Vee gaat vaak over het grove zoutgras ten gunste van beter smakelijke voedergewassen, maar kan er later in het seizoen op terugkomen wanneer de alternatieven uitdrogen. Het is vaak de belangrijkste bron van zomervoer voor vee in Amerikaanse zoutmoerassen. Zoals met de toenemende belangstelling voor zoutgras als vervanger van tarwe, zijn er commerciële inspanningen gaande om gekweekte stammen te vermarkten als veevoer.

, , ] ]