Importance

Glucose is de primaire energiebron voor het lichaam. In feite is het normaal de enige brandstof die wordt gebruikt door de zenuwcellen van de hersenen, neuronen genoemd. Neuronen kunnen geen overtollige glucose opslaan voor back-upenergie, dus een constante toevoer moet beschikbaar zijn in het bloed. De voorraad moet echter goed in evenwicht worden gehouden, omdat te veel suiker in het bloed schade veroorzaakt aan de cellen door het hele lichaam. Beheersing van de hoeveelheid glucose in het bloed hangt af van twee hormonen die worden geproduceerd en uitgescheiden door de alvleesklier.

Pancreas

De alvleesklier is een ongewoon orgaan omdat het twee functies dient. Een deel van de pancreas is een endocriene klier die hormonen produceert en afscheidt. Het is ook een exocriene (of spijsverterings) klier die enzymen produceert die de dunne darm nodig heeft om eiwitten, vetten en koolhydraten af ​​te breken en te absorberen.

Endocriene functie van de pancreas

De endocriene functie van de alvleesklier is verantwoordelijk voor het reguleren van de hoeveelheid glucose (suiker) in het bloed. Overal in de pancreas zijn structuren genaamd eilandjes van Langerhans. Twee soorten cellen in de eilandjes zijn alfa- en bètacellen. De alfacellen omvatten ongeveer 25 procent van de eilandjes. Ze zijn verantwoordelijk voor het afscheiden van een hormoon dat glucagon wordt genoemd. De bètacellen zijn goed voor ongeveer 75 procent van de eilandjes. Ze produceren en scheiden een hormoon af dat bekend staat als insuline. Capillairen rond de eilandjes laten toe dat de hormonen direct in het bloed worden uitgescheiden.

Glucagon en Insuline

Glucagon verhoogt de hoeveelheid glucose in het bloed door de snelheid waarmee de lever opgeslagen glycogeen omzet in glucose en laat het in het bloed. Insuline verlaagt de hoeveelheid glucose in het bloed door glucose van het bloed naar de spiercellen te transporteren. Het stimuleert ook de omzetting van glucose terug in glycogeen zodat het kan worden opgeslagen.

Control

Receptoren in de pancreas detecteren de hoeveelheid glucose in het bloed, en dit op zijn beurt stimuleert de afscheiding van glucagon of insuline. Controle is gebaseerd op een negatieve feedbacklus. Glucagon veroorzaakt een toename van de bloedsuikerspiegel, en dat stimuleert op zijn beurt de bètacellen om insuline af te scheiden naarmate de niveaus te hoog oplopen. In tegengestelde zin veroorzaakt insuline een verlaging van de bloedsuikerspiegel die alfacellen stimuleert om glucagon vrij te geven om niveaus die mogelijk te laag zijn te neutraliseren. Deze strakke controle handhaaft een balans van de bloedsuikerspiegel die het lichaam beschermt tegen de schadelijke effecten van sterk fluctuerende niveaus.

Somatostatin

Andere cellen binnen de eilandjes van de pancreas geheimten somatostatine, dat verschillende hormonen in het lichaam remt, inclusief menselijk groeihormoon, insuline en glucagon. Het speelt een belangrijke rol omdat hormonen zoals het menselijk groeihormoon indirect de afgifte van insuline stimuleren.