Alle mensen met diabetes type 1 hebben insuline nodig. Insuline wordt meestal als een injectie geïnjecteerd omdat het door maagzuur zou worden vernietigd als het als een pil wordt ingenomen. Insuline kan met een spuit of met een insulinepen worden ingenomen. Sommige mensen gebruiken katheters die op een insulinepomp zijn aangesloten om continu snelwerkende insuline toe te dienen. Geïnhaleerde insuline wordt gebruikt bij sommige patiënten met Type 2-diabetes, maar niet bij Type 1. Injectieflacons met insuline kunnen 30 dagen op kamertemperatuur worden bewaard, zolang het niet bevriest of warmer wordt dan 90 ° C. Er zijn vier brede klassen van insuline:

Langdurige (basale) insulines (laatste 20 tot 24 uur)

Lantus (insuline glargine) is een heldere insuline die 24 uur aanhoudt zonder bijna geen piek. Het wordt een basale insuline genoemd omdat het dient als basis, of de minimale hoeveelheid insuline die te allen tijde in de bloedsomloop aanwezig moet zijn. Het profiel is vergelijkbaar met de basale insuline die wordt afgegeven door een niet-diabetische alvleesklier. Het wordt vaak vergeleken met de basale insuline van een insulinepomp.

Levemir (insuline detemir) is een heldere insuline gemaakt door Novo Nordisk en is ook een basale insuline. De duur is 20 tot 24 uur. Mogelijk moet het door sommige mensen tweemaal per dag worden ingenomen. Er is ook enig bewijs dat het kan helpen met gewichtsverlies.

Ultra-langdurende insuline (gaat tot 72 uur mee)

Tresiba (Degludec) is ook een heldere insuline. Hoewel het een activiteit heeft van meer dan 36 uur, is de hoofdactiviteit meer dan 24 uur. Niveaus zijn zeer consistent, wat kan bijdragen tot het verminderen van nachtelijke dieptepunten.

Kortstondige /snelwerkende insulines (duurt 3 tot 4 uur)

Deze insulines, inclusief Humalog (H) NovoLog (NL) en Apidra (AP), zijn snel in werking (10 tot 20 minuten) en zijn van korte duur (drie tot vier uur). Relatief gezien heeft gewone insuline een piekactiviteit van ongeveer twee tot vier uur en duurt het effectief zes tot negen uur. Deze insulines worden meestal gegeven om suiker direct door het lichaam te laten gebruiken.

De meest gebruikte insuline-injectietherapie in de VS is het gebruik van een langdurige insuline (om als basis te dienen). samen met een snelwerkende insuline (toegediend vóór de maaltijd). Deze therapie staat bekend als basale (langdurige) -bolus (snelwerkende) insulinetherapie.

Figuur 1 toont de activiteiten van deze basale bolusinsulinetherapie. Alle drie de snelwerkende insulines (H, NL en AP) hebben dezelfde activiteit. Hoewel deze snelwerkende insulines sneller werken dan gewone insuline (R), beginnen ze nog steeds niet te werken of bereiken ze een piek in activiteit zo snel als gewenst. Dit komt omdat de bloedsuikerspiegel gewoonlijk ongeveer 60 minuten na het eten van voedsel wordt gepekeld, terwijl snelwerkende insulines bij ongeveer 90 minuten na injectie piek vertonen. Om de pieken van de bloedglucose en insuline op elkaar aan te passen, worden patiënten geïnstrueerd om de injectie 20 minuten voor het eten uit te voeren (aangezien het eten van een maaltijd meestal 10 minuten duurt). Intermediair langdurige insuline (duurt 12 tot 18 uur)

NPH (N) -insuline, ook wel "troebele" insuline genoemd (niet helder), is gemaakt met een proteïne waardoor het langzamer in het lichaam kan worden opgenomen. Menselijke NPH heeft zijn piekactiviteit vier tot acht uur na de injectie bij de meeste mensen. Het wordt vaak twee keer per dag ingenomen, en als het 's ochtends wordt ingenomen, komt de piekactie gewoonlijk tussen de middag en de middag (zie figuur 2). Menselijke NPH-insuline duurt gemiddeld 12 tot 18 uur. De piek in NPH-insulineactiviteit en de duur van de activiteit kunnen van dag tot dag bij dezelfde persoon variëren. NPH wordt vaak "N" op de flesjes genoemd.

In ontwikkelingslanden, waar basale (langdurige) en snelwerkende insulines niet beschikbaar zijn, is de meest gebruikte therapie twee injecties van middellang aanhoudende insuline. per dag, samen met gewone (R) insuline voor de maaltijd.