De Cleveland Clinic definieert een tremor als een ritmische, onvrijwillige, oscillerende beweging van een lichaamsdeel dat geïsoleerd of als onderdeel van een klinisch syndroom optreedt. Er zijn verschillende soorten tremoren en veel ziekten en aandoeningen kunnen deze veroorzaken. Als u een tremor ervaart in de afwezigheid van een bekende ziekte, kan uw arts laboratoriumtests uitvoeren om de aanwezigheid van een systemisch probleem te bepalen, zoals hyperthyreoïdie - een aandoening van hoge niveaus van schildklierhormoon - of elektrolytenbalans.

Electrolytes

Het menselijk lichaam heeft specifieke vitamines en mineralen nodig om te kunnen functioneren. Artsen verwijzen naar deze voedingsstoffen als essentiële voedingsstoffen, omdat ze nodig zijn voor het leven. Verschillende van de essentiële mineralen, waaronder natrium, kalium, calcium, magnesium en fosfor, functioneren als elektrolyten omdat ze een elektrische lading dragen. Elektrolyten helpen het vloeistofniveau binnen en buiten de cellen in balans te brengen en geven elektrische impulsen door tussen zenuwen en cellen. Dit maakt elektrolyten belangrijk voor een gezond zenuwstelsel. Een verstoorde elektrolytenbalans kan de elektrische impulsen tussen zenuwen en spiercellen verstoren en een tremor veroorzaken.

Calcium

Je lichaam gebruikt de meerderheid, ongeveer 99 procent, van het calcium om sterke botten en tanden te bouwen. De resterende 1 procent die in het bloed en de zachte weefsels blijft, speelt een vitale rol bij de spiercontractie. Een gespecialiseerde structuur in spiercellen, bekend als het sarcoplasmatisch reticulum, slaat calciumionen op. Wanneer zenuwen elektrische impulsen naar die cel sturen, stroomt calcium uit het sarcoplasmatisch reticulum naar het vloeibare deel van de cel. Deze beweging zorgt ervoor dat de spiercellen samentrekken. Een laag calciumgehalte in het bloed, bekend als hypocalciëmie, veroorzaakt tremorachtige symptomen, waaronder tetanie - zich herhalende spiertrekkingen en convulsies en spierspasmen in het gelaat die tot epileptische aanvallen kunnen leiden.

Kalium en natrium

De twee essentiële elektrolyten kalium en natrium werken samen om het niveau van vloeistof binnen en buiten cellen te balanceren. De meeste kaliumionen bevinden zich in cellen, terwijl het meeste natrium in de vloeistof rond cellen blijft. Deze twee elektrolyten vormen een elektrische gradiënt die zenuwsignalen tussen cellen doorgeeft en een chemische gradiënt die ionen in en uit cellen laat bewegen. Een laag kaliumgehalte, een medische aandoening die bekend staat als hypokaliëmie, interfereert met normale spiercontractie en veroorzaakt spierzwakte en spasmen die kunnen lijken op een tremor. Hyperkaliëmie, te veel kalium in het bloed, interfereert ook met zenuwimpulsen, veroorzaakt een onregelmatige hartslag, tremoren en verlamming.

Magnesium

Je lichaam gebruikt ongeveer de helft van het magnesium om sterke botten en tanden te bouwen. Van de andere helft bevindt de meeste zich in cellen. Magnesium blijft in het vloeibare deel van de cel. Wanneer spiercellen reageren op elektrische zenuwimpulsen en het calcium afgeven in het vloeibare deel van de cel, produceren de magnesiumionen een kleine elektrische lading die het calcium terugstuurt naar de gespecialiseerde structuur van de cel. Door dit te doen, triggert magnesium de cel om zich te ontspannen en zich klaar te maken voor de volgende samentrekking. Een tekort aan magnesium veroorzaakt gevoelloosheid en tintelingen, vooral in de handen en voeten, sporadische spiersamentrekkingen, beven en epileptische aanvallen.