Vanuit het perspectief van de sociale conflicttheorie is middelenmisbruik in de eerste plaats een probleem van structurele ongelijkheid en klassenconflicten. Drugsmisbruik is over het algemeen alomtegenwoordig in de samenleving, maar volgens de sociale conflictentheorie hebben minderheden, de lagere klasse en andere gemarginaliseerde groepen een grotere kans om onevenredig te lijden onder negatieve gevolgen als gevolg van middelenmisbruik.

Drugmisbruik

het gebruik van bewustzijnsveranderende stoffen is in de geschiedenis van de mens een aanhoudende activiteit geweest, de term middelenmisbruik wordt over het algemeen gebruikt om een ​​ongezonde, slopende en asociale afhankelijkheid van een chemische stof aan te duiden. Over het algemeen wordt dit het vaakst gebruikt om te verwijzen naar illegale of illegale drugs, evenals een aantal wettelijke maar gereguleerde stoffen zoals alcohol of voorgeschreven medicijnen. Drugsmisbruik wordt over het algemeen als persoonlijk en sociaal nadelig beschouwd en wordt door veel overheidsautoriteiten meestal als een strafbaar feit beschouwd.

Conflicttheorie

Conflicttheorie verwijst naar een groep sociale theorieën, waarvan de meeste wortels hebben in de werken van Karl Marx. Conflicttheorie poneert een maatschappelijk model waarbij verschillende groepen hun belangen onafhankelijk van elkaar of tegen de belangen van andere groepen nastreven. Deze groepen strijden om middelen en macht, en na verloop van tijd komen sommige groepen anderen domineren. De sociale orde die door deze dominante groepen is ingesteld, komt vervolgens om minderheidsgroepen te onderdrukken. Unidirectionele dominante groepen doen dit door manipulatie van de wet en het juridische proces om de status-quo te versterken.

Drugsmisbruik en sociaaleconomische situatie

Hoewel drugsgebruik gebruikelijk is in alle lagen van de samenleving, conflicttheorie wijst erop dat gemarginaliseerde groepen in de samenleving eerder het doelwit zijn voor schendingen van drugsmisbruik dan de dominante klasse of groepen. Zo wordt algemeen aangenomen dat arme gemeenschappen en raciale minderheden lijden aan een hoger aantal drugsgebruik, hoewel sommige onderzoeken hebben aangetoond dat drugsmisbruik net zo vruchtbaar is in rijke, overwegend blanke gemeenschappen. Bovendien wordt algemeen aangenomen dat arme en minderheidsjongeren eerder geneigd zijn om drugs te verhandelen als middel om hun economische problemen en gevoel van vervreemding te overwinnen, waardoor destructieve cycli van drugsmisbruik en -geweld worden bestendigd.

Drugswetten en -handhaving

Conflicttheorie stelt dat de wet en de dwingende macht van de staat (die over het algemeen wordt verondersteld te functioneren in dienst van de hogere klasse) vaak wordt gericht en ingezet tegen gemarginaliseerde groepen als een manier om de sociale structuur te versterken. Dit is niet altijd opzettelijk, maar is vaak een gevolg van vooropgezette of ontvangen attitudes en vooroordelen tegen gemarginaliseerde groepen. Dientengevolge wordt aangenomen dat gemarginaliseerde groepen vaker lijden aan drugsmisbruik en meer geneigd zijn illegale handelingen te plegen. Bovendien zullen ze eerder als ongewenst worden beschouwd en dus zwaardere straffen krijgen dan hun tegenhangers uit de dominante klasse. Dit kan op zijn beurt de cyclus van middelenmisbruik verder bestendigen.

Kracht en representatie

Conflicttheorie illustreert hoe gemarginaliseerde groepen de macht en representatie missen die nodig is om hun positie in de wereld te verbeteren, en hoe de status quo werkt om zichzelf te behouden en reproduceren in plaats van te veranderen om gelijkheid tegemoet te komen. Drugsmisbruik is dus grotendeels een sociaal-structureel probleem, verergerd door reeds bestaande sociale omstandigheden. Critici van de conflicttheorie beweren dat structurele ongelijkheid geen excuus is om slechte persoonlijke beslissingen te nemen, maar ze realiseren zich niet dat wat zij als onaanvaardbaar gedrag beschouwen in leden van gemarginaliseerde groepen vaak excuses zijn voor leden van hun eigen groep. Omdat gemarginaliseerde groepen geen macht in de samenleving hebben, missen ze ook de vertegenwoordiging en autoriteit die nodig is om hun situatie te verbeteren. Als ze dit beseffen, zinken ze vaak verder in de benarde situaties die samenhangen met drugsmisbruik. Echter, door te vechten voor meer vertegenwoordiging en erkenning in de maatschappij, slagen sommige gemeenschappen er in hun strijd met middelenmisbruik te overwinnen