Een paar van de suikers die je kent en waar je van houdt, zijn in feite disaccharides - paren van eenvoudige suikers die aan elkaar zijn gekoppeld in een pakketdeal. Sucrose, lactose en maltose zijn misschien wel de bekendste daarvan. Sucrose is vooral belangrijk omdat het dient als een vorm van energieopslag in planten; als tafelsuiker, het is bijna alomtegenwoordig in het moderne dieet. Je lichaam heeft enkele enzymen die het gebruikt om disacchariden te verbreken.

Hydrolyse

Disachariden kunnen de cellen in je lichaam niet intact binnenkomen, dus moeten ze worden opgesplitst in hun componentsubeenheden voordat ze goed kunnen worden geabsorbeerd. De reactie die ze opbreekt, wordt hydrolyse genoemd, een woord dat uit het Grieks komt om water te splijten. Zoals de naam aangeeft, splitst een molecuul water zich tijdens de reactie, waarbij één waterstofion naar een van de twee bevrijde eenvoudige suikers gaat, of monosacchariden, en het overblijvende zuurstofatoom en waterstofatoom van het watermolecuul naar het andere monosaccharide gaan.

Katalyse

Bij kamertemperatuur en zonder katalysator is de hydrolyse van disaccharide zo traag dat deze niet met een aanzienlijke snelheid plaatsvindt. Sterke zuren werken als een katalysator om deze reactie te versnellen, en het zoutzuur in uw maag zal inderdaad sommige van de disacharidemoleculen in uw voedsel hydrolyseren. Velen van hen zullen echter intact blijven. Om deze resterende disacharidemoleculen af ​​te breken, gebruikt je lichaam moleculen die enzymen worden genoemd - eiwitten die als katalysatoren werken om specifieke reacties te versnellen.

Enzymatische hydrolyse

Disacchariden komen in je dunne darm aan het oppervlak gehechte enzymen tegen van de cellen in de darmwand of epitheel. De enzymen katalyseren hydrolyse van deze disachariden; ondertussen spenderen de epitheelcellen energie om de monosachariden actief op te nemen en naar binnen te transporteren. Vanaf hier gaan ze over in de bloedbaan, die ze door je hele lichaam voert. Hydrolyse van maltose of trehalose maakt twee glucosemoleculen vrij; sucrose bevat een fructose en een glucose, terwijl lactose glucose en galactose bevat.

Lactose

Lactose, een suiker die voorkomt in melk, is misschien wel de meest problematische van de disachariden. Je hebt een specifiek enzym genaamd lactase nodig om de twee suikers in lactose uit elkaar te hakken. Sommige volwassenen missen het noodzakelijke enzym en zijn dus niet in staat om lactose volledig te verteren. De overblijvende lactose komt terecht in de dikke darm, waar verschillende bacteriën het maar al te graag eten. Deze bacteriën produceren grote hoeveelheden gas als bijproduct, mogelijk veroorzaakt diarree of hevige krampen. Van volwassenen zonder het lactase-enzym wordt gezegd dat ze lactose-intolerantie hebben.