Overzicht

ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder) is een neurologische aandoening die wordt gekenmerkt door hyperactiviteit, impulsiviteit en problemen met focus of aandacht. Hoewel veel mensen deze eigenschappen tot op zekere hoogte kunnen hebben, moet een kind (of volwassene) symptomen hebben die ernstig genoeg zijn om een ​​effect te hebben in twee verschillende gebieden van het leven om ADHD te diagnosticeren. Voor kinderen is dit meestal thuis en op school; voor volwassenen is het thuis en op het werk.

Er is een subtype van ADHD genaamd onoplettend subtype (ook bekend als adhd) dat niet geassocieerd is met hyperactiviteit en impulsiviteit, waarbij een kind grote moeite heeft met scherpstellen en opletten, maar zonder de gebruikelijke gedragssymptomen van hyperactieve kinderen.

De opkomst bij de prevalentie van ADHD |

Van een relatief zeldzaam syndroom dat minder dan 3 procent van de bevolking in de jaren 70 trof, is de prevalentie van ADHD dramatisch gestegen sinds dan, vooral in de afgelopen 25 jaar. De CDC meldde in 2011 dat bij ongeveer 11 procent van de kinderen in de VS ADHD werd gediagnosticeerd, wat neerkomt op ongeveer 6,4 miljoen kinderen. En ongeveer 6,1 procent van de Amerikaanse kinderen neemt een psychostimulant medicatie zoals Ritalin voor het probleem. Dit maakt het een van de meest voorkomende chronische ziekten in de kindertijd, zelfs meer dan astma. Onlangs is er ook een dramatische stijging van de diagnose ADHD bij volwassenen.

Er is grote discussie over de vraag of deze opvallende stijging van de diagnose een reële toename van het aantal kinderen met dit syndroom vertegenwoordigt of dat we gebruiken het eenvoudig als een gemakkelijk label voor kinderen die zich niet gedragen zoals we verwachten of die het moeilijk hebben om te voldoen aan de enorme eisen die aan hen worden gesteld. Sommigen twijfelen zelfs aan het bestaan ​​van ADHD. Als deze diagnose eenmaal is gesteld, zal de meerderheid van de kinderen worden behandeld met langdurige psychostimulerende medicatie, zoals aanbevolen door de American Academy of Pediatrics en andere adviesorganen.

We zullen nauwkeuriger kijken hoe ADHD wordt gediagnosticeerd in de volgende sectie, maar voor iedereen die voor deze kinderen zorgt, is er geen twijfel dat ADHD echt bestaat en dat het een slopende aandoening kan zijn. Kinderen met ernstige ADHD kunnen mogelijk niet voldoende focussen om te leren en door te gaan op school, zo hyperactief en impulsief zijn dat ze thuis en op school constant in problemen zijn en geen vriendschapsbanden kunnen onderhouden. Dit kan leiden tot falen in veel aspecten van het leven en tot aanzienlijke problemen met het zelfrespect. Bij deze kinderen moet het probleem zorgvuldig en effectief worden gediagnosticeerd en behandeld.

Wordt ADHD te veel gediagnosticeerd?

Aan de andere kant kan ADHD ernstig worden gediagnosticeerd. In één onderzoek werd vastgesteld dat kinderen die in augustus werden geboren meer dan twee keer zoveel kans hadden om de diagnose ADHD te krijgen en behandeld te worden met psychostimulantia dan degenen die in september waren geboren. Waarom zou dit zijn? Omdat met een sluitingsdatum op 1 september de in augustus geboren kinderen de jongste in hun klas zouden zijn, vergeleken met de jongsten in september, wie de oudste zou zijn. Omdat er geen rationele reden is waarom het syndroom vaker voorkomt bij degenen die in augustus zijn geboren, zijn we duidelijk een verkeerde diagnose van en behandelen we veel kinderen die aan de jonge kant staan ​​voor hun rang, daarom is het kind gewoon onvolwassen ten opzichte van hun klasgenoten. >

Het is ook belangrijk om te onthouden dat ADHD een syndroom is dat moet worden gezien in 'context'. Een leerkracht kan het gedrag van een kind als een groot probleem zien, terwijl een andere leerkracht precies hetzelfde gedrag kan zien als een mild probleem. Dit is vooral gebruikelijk bij minder ernstige gevallen, waarvan de meeste gevallen nu worden gediagnosticeerd. Voor een juiste diagnose moeten de symptomen beperkingen veroorzaken in meer dan één omgeving (zoals in meerdere klaslokalen of in het klaslokaal en thuis), evenals bij meerdere volwassenen die toezicht houden.

De resterende secties zullen proberen om de controverses en mythes over ADHD en de behandeling ervan die niet alleen in het publiek en op internet bestaan, maar zelfs onder veel professionals doorsnijden en duidelijk aangeven wat we weten en niet weten over dit vaak verkeerd begrepen syndroom. >